In het café zit een vrouw van laten we zeggen achtendertig. Ze wacht op haar afspraak, een vriendin. Ze roffelt met haar vingers op het tafelblad, naast het glas verse muntthee dat voor haar staat.
‘Voor mij?’ Als vanzelf gaat Carolines hand naar het in twee tinten paars papier ingepakte cadeau op Jeroens bureau.
Wij kennen alle geluiden. Elk moment van de dag, iedere seconde van de nacht. Het meest eenvoudige geritsel ontspoort.
Dag 1. Rust vinden is lastig. De dagen worden schoner.
Rob Stienen is niet iemand om dood te gaan en al helemaal niet iemand om dood te gaan na een lang en slepend ziekbed.
Er staan veel dooien in de krant maar toen ik vanmorgen de overlijdensadvertentie van Linda las...
Het moest toch maar de paars met grijze jurk worden. Hannah keek naar de slordige stapel kleding op haar bed.
Dag 1 Het is al donker als de taxi me afzet voor het huis op de heuvel. Ik herken het van de foto’s.
Mensen buiken uit op terrassen, katten verlaten de beschutting van gemeenteperken en er wordt geslenterd door straten.
Het was zo warm dat de goedkope gel zich vermengde met zweet en uit mijn zorgvuldig gemodelleerde kuif begon te druipen.
