P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Anne Büdgen\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1583505641/u5cz7gaawt717ynjvzvz.jpg\",\"imageAuthor\":\"Jason Turner\",\"id\":\"1bd4e96e-cc17-49f3-bb6b-e88bc7562c3b\",\"slug\":\"anne-budgen\",\"stories\":[{\"id\":\"2310727d-0bc6-47d7-83a7-ed6caecde11a\",\"slug\":\"anne-budgen-huizen\",\"title\":\"Huizen\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Hij is weg. Een vlucht zit tussen ons in, douaniers, schuifdeuren, controles. \",\"htmlContent\":\"

Hij is weg. Een vlucht zit tussen ons in, douaniers, schuifdeuren, controles. Een vliegtuig heeft een dunne huid. Tussen duim en wijsvinger zou er niets van overblijven.
Dat zou het begin van het verhaal kunnen zijn. Maar het heeft een ander begin:
Hij is weg (in elke versie vertrekt hij). Als we bellen zeg ik niet ‘zal ik straks melk meenemen?’ maar ‘regent het bij jou?’ of ‘je klinkt alsof je net geslapen hebt.’

Soms vergeet ik dat hij weg is. Als ik onderweg ben naar huis, het zijne dat het mijne wordt als hij er is, en ik me hem voorstel aan zijn bureau. Straks zal ik de deur openen en kijkt hij op van zijn boek. Het duurt een paar seconden voor ik het weet. Hij zit aan een andere tafel, in een andere stad, in een ander land, precies zo voorover gebogen over zijn boek.

Er is zijn huis daar, zijn huis hier en mijn huis. Er zijn de kamers in ons hoofd waar de huizen in passen, hun uitzichten, de reizen, de sleutels, de lade met het ene paar sokken, de plank met het andere, de paperclip, de vork, de schemerlamp, het boodschappenbriefje enz.

De huizen zijn klein maar samen zijn ze groot. In een andere wereld zouden we ze aan elkaar kunnen klikken als Lego. We renden door lange gangen en riepen van het ene balkon naar het andere.

Zijn huis daar noemen we ons huis, hoewel hij er vaker is. Er staat niets dat hij niet onmiddellijk nodig heeft. Daardoor is de man zelf heel aanwezig. Daar is hij vergeten wie hij was, kennen we elkaar net en hebben we zeer voorzichtig spullen geplaatst om het broze tijdsgewricht niet te verstoren met onze geschiedenis. Geen foto’s, wel een strijkplank. Geen boekenkast, wel een steen, vanochtend gevonden bij de rivier. Daar is alleen maar nu.

Mijn huis is de meisjeskamer waar alles hetzelfde is als voor ik hem kende. De boom voor het raam die per seizoen verandert, het dekbedovertrek met de koffievlek, de keuken die ik al tien jaar wil gaan schilderen. Het verhaal wacht, neemt geen wending.
Borden stapelen op, kleren slingeren over de rand van het bed, over de stoel, wasmanden raken vol, worden omgekieperd, een liedje klinkt, een vlieg sterft, er zijn de koplampen als zoeklichten tot de ochtend, er mist een stuk plint.

Als hij er niet is, slaap ik nooit in zijn huis, tien minuten van het mijne. Ik zit wel kort in de stoel bij het raam, geef de planten water, open per ongeluk de koelkast en sluit hem weer. Ik weet dat er niks in staat, in de koelkast, maar mijn hand registreert de dingen niet zo snel als ik.
Ik vind een sok achter de wasmachine. In de wastafel een baardhaar van het scheren. Ik laat de kraan lopen en draai hem weer dicht. Ik bel hem.

‘Ik ben nu in je huis.’
‘O ja?’ Hij zegt het altijd licht verheugd. Alsof ik bijna bij hem zelf binnenloop, er zit maar één stap tussen. ‘Doen de planten het goed?’
‘Heel.’
‘Thank you.’
Ik ben de poortwachter van zijn planten, ik bewaak de ramen, ik verschoon het bed.

Hoe ouder we worden, hoe meer huizen erbij komen. Zo is er bijvoorbeeld het huis dat we ooit zullen kopen. Het is zo groot, ver, vlakbij met uitzicht op zowel Londen als Lissabon als een vallei met witte dennen, dat het steeds langer duurt voor we het vinden.

Dan is er nog het huis waar we in hadden kunnen wonen als we niet beter hadden opgelet. Een rijtjeshuis tussen parkeerplaatsen, stel je voor, zeggen we, of het appartement in de periferie van een middelgrote stad.

Ik moet steeds aan mezelf uitleggen in welke kamer in welk hoofd ik ben, in welk huis, in welk land, of ik de vrouw ben van de man hier, de man daar, of het meisje dat hij nog niet kent.

\",\"editionId\":\"c5d1fe0d-8df9-4d80-8905-59542c262c35\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"475c2bdf-576b-43fd-aab8-ffdd71dda0f2\",\"slug\":\"anne-budgen-voet\",\"title\":\"Voet\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"opnieuw leer ik lopen / de stok is nu de derde voet / die met mij naar de tegels zoekt\",\"htmlContent\":\"

trouwens

ik viel vandaag
oogwit stroomde over de straten
te koud om aan te raken

de moeder die ik lang niet had gezien
boog zich over me heen
zei: toen je werd geboren
krasten we ijsbloemen in de ramen

opnieuw leer ik lopen
de stok is nu de derde voet
die met mij naar de tegels zoekt

dus

als je niet woont
regent het nooit in jouw straat
kun je niet te laat van huis gaan
is er geen verschil tussen hier en ergens

gisteren zaten mijn benen in de knoop
ik vroeg je ze eruit te halen
je armen raakten in de war door mij
kun je nu nergens bij zijn we één grote
hoop knoop

zal ik

een spin vertrappen
als ik niet kan lopen
moeten acht poten dood

hier
zit ik nu
de lucht als hoornvlies
om een machtig oog
zo hoog

zie mij door de ramen
van de Stadhouderslaan
de keuken binnengaan
koffie knoeien op de vloer
spoor van donkervlekken
er ligt al glijden
op de loer

fietstocht

hoeveel vliegjes moeten er nog in ogen verdrinken
voor ze uitwijken?
en waarom trekken de naaktslakken zo
traag over het pad?

nee maar echt
ze draagt te zware schoenen
ik zeg het de hele tijd al ze
trekken haar naar de grond

sommigen maken het
zichzelf zo moeilijk
terwijl

en zag je
haar van de week
achterstevoren de trap afgaan?

de conducteur gelooft
in het spoor en de perrons
die zich uitstrekken als psalmen
een stem galmt de trein naar amersfoort vertrekt
over enkele minuten

de conducteur ze houdt mij aan
het kan niet dat dezelfde voeten wel kunnen
fietsen maar niet kunnen lopen dat heeft zij
nog nooit gehoord

ze heeft blond haar precies het haar dat ik vroeger
wilde hebben haar lippen
bezitten een stram soort geluk
als ze fluit

inzicht

het is tijd om weer in god te geloven
hij heeft de spierpijn geschapen
de botten en pezen naar zijn evenbeeld

ik bid
knijp net als vroeger mijn wimpers op elkaar
dit keer zonder gluren
daar trapt niemand in

ik geloof niet
in de magere arts die een afdeling runt
en in wassenaar woont, god
ze is ongelukkig ik zie het in haar ogen
haar knikkende hoofd maar er klopt niets
zal ik haar arm aanraken?

\",\"editionId\":\"0f32b641-bbdf-4dd0-b0e2-ca581290c0a8\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"69932136-ca66-448d-9d3d-9882ddff51af\",\"slug\":\"anne-budgen-anne-budgen\",\"title\":\"Anne Büdgen\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Anne Büdgen (1979) schrijft poëzie en korte verhalen. Vooral over de man met wie ze steeds verhuist, terwijl ze toch op een plek blijft.\\nDaarnaast geeft Anne workshops schrijven aan kinderen, jongeren en volwassenen.\\nIn 2017 verscheen haar roman Boven de straat hangt een witte lucht vol psalmen, \\n\",\"htmlContent\":\"

Anne Büdgen (1979) schrijft poëzie en korte verhalen. Vooral over de man met wie ze steeds verhuist, terwijl ze toch op een plek blijft.

Daarnaast geeft Anne workshops schrijven aan kinderen, jongeren en volwassenen.

In 2017 verscheen haar roman Boven de straat hangt een witte lucht vol psalmen, slordig geschreven gedachten en poëzie.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"823e3f4d-bebf-48d9-95e4-0431f4e03b26\",\"slug\":\"anne-budgen-we-gaan-uit-van-het-beste-4\",\"title\":\"We gaan uit van het beste (4)\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"‘Why do I always have to rush?’ zegt de man terwijl hij zijn schoenen aantrekt op het bankje bij de voordeur.\",\"htmlContent\":\"

Lees hier We gaan uit van het beste (3).

19
We gaan naar de kapper. ‘Why do I always have to rush?’ zegt de man terwijl hij zijn schoenen aantrekt op het bankje bij de voordeur. Het bankje is gemaakt van een biels op het spoor. Er hebben duizenden treinen overheen gedenderd en wind en regen hadden jarenlang vrij spel. Nu ligt de biels in twee stalen houders en zit er steeds een man op die mompelt over de tijd.

Er zit kleur in mijn haar. Ik heb meteen een beetje spijt. Eigenlijk houd ik ervan om grijs te worden. ‘Zie je, veel meer volume zo’, zegt Naila. Ze haalt haar hand door mijn haar. Naila heeft permanent aangebrachte wenkbrauwen. Ze vindt dat ik die ook moet nemen. ‘Denk je?’ zeg ik. Ze gaat volgende week naar Ibiza. Ze kan niet wachten, ze gaan met de hele familie. Ze laat een foto van haar kleinkind zien. Ik knik en zeg dingen als: Ze lijkt echt op jou en wat een schattig jurkje. Ik heb geleerd dat moeders en oma’s bewondering nodig hebben als een soort prijs voor wat ze hebben opgeofferd. Ik zou waarschijnlijk net zo zijn. ‘Wil je nog thee?’ vraagt Naila.
De man zit schuin achter me in een stoel. Hij wordt altijd geknipt door Sjors. Ik kan hem bijna zien in de spiegel. Hij praat Engels en Nederlands door elkaar. Ik kan niet verstaan wat hij zegt, maar herken de taal door zijn volume. Hij praat harder als hij Nederlands spreekt, alsof het hem helpt om woorden te zoeken.

20
‘Zullen we fietsen?’ vraagt de man.
‘Why not?’ zeg ik.
Als we lopen kan hij een stuk sneller dan ik, maar als we fietsen niet. Ik vlieg hem voorbij, ik haal alle sukkels op het fietspad in en vervloek de langzame slingeraars of naast elkaar plakkers. We schieten langs duinen vol helmgras en langs snelwegen en hoge kantoorgebouwen en boerderijtjes met bruggetjes en wilde kastanjebomen ernaast. Mijn linkervoet is bij lopen net zo gehaast, de rechtervoet aarzelt zodra hij de grond raakt.

21
Vannacht droomde ik dat het oorlog was. We waren opgepakt en zaten met honderden anderen in een gymzaal. Er lagen matrassen langs de kant. ‘Als we hier moeten slapen, dan moeten we zorgen dat we op zo’n matras terecht komen,’ fluisterde ik tegen de man. Hij deed alsof hij me niet hoorde. ‘Raus!’ schreeuwde een bewaker plots naar me. Aarzelend keek ik hem aan. ‘Raus, raus!’ en hij gebaarde met zijn hand naar de deur. Ik stond op en keek naar de man die nog steeds voor zich uit staarde. Bij dreiging moet je zorgen dat je niet opvalt, zegt hij altijd. Eenmaal buiten dacht ik aan mijn vouwfiets. Die stond opgeklapt naast de man. Ik bedacht me dat ik zonder fiets niet ver zou komen. En stel, ik raakte bij een station, dan kwam ik in die andere stad ook niet ver. Ik stootte een meisje aan dat lachend in een groepje voor de ingang stond. Alsof het alleen binnen oorlog was, en hier niet meer. ‘Wil jij mijn fiets even halen?’ vroeg ik. Het was Lydia bij wie ik ooit in de klas had gezeten. Ze had lang bruin haar met een vlecht en haar vader was dominee. Lydia haalde haar schouders op en ging naar binnen. Even later reed ze een roze tandem met glitters naar buiten. De glitters vingen zonlicht en de fiets werd één grote schittering. Er borrelde een diep verdriet in me op. Om de man die nog binnen zat en om mijn vouwfiets die misschien wel nooit meer ergens heen zou rijden.

22
Ik klop de melk die over de rand van het glas stroomt als ik de koffie erbij schenk. Ik schat dat soort dingen nooit goed in. Sinds een tijdje drinkt de man geen zwarte koffie meer. Hij wilde altijd een groot glas espresso waar met gemak acht kleine espresso’s in passen, met vijf scheppen suiker erin. Voor mij smaakte het als dodelijk gif maar hij heeft soms veel van iets nodig om het op te merken.
De melk stroomt over mijn vingers en het aanrecht. Ik dep het op met een prop keukenpapier. Ik denk aan het woord evenals. Ik denk zonnebril, zenuwpijn, zomergat, zottengesticht. Ik vul me al een paar dagen met trashtelevisie wat tegenwoordig internet is. Ik ben niet meer helemaal bij en ik liep al achter toen ik jong was. Ik denk erover om veel geld te gaan verdienen. Ik moet uren maken. Ik neem steeds andere baantjes en tel de inkomsten bij elkaar op en heb koffiepauzes en praat dan met mensen die die baantjes al jaren doen. Ik weet dat ik niet één van hen ga worden. Zij weten dat ook. Ik gooi de prop nat papier in de prullenbak. Ik zet het gas uit. Ik heb er genoeg van dat ik een naam heb. Al vierenveertig jaar heb ik die naam en ik word gekend met die naam en ken mijzelf. Ik zou mijn naam van me af willen trekken. Eronder komt een korst die er na een tijdje af zal vallen, waarna het vel daaronder geschrokken geopenbaard wordt aan de wereld. Ik vind geopenbaard een mooi woord. Zou het van baren komen, en wat opent zich dan daarvoor? Anyway, er is iets voor te zeggen om naamloos tomaten te kopen, op reis te gaan, balkonplanten te verstekken, seks te hebben, opnieuw en nieuw. Er zal zich uiteindelijk weer herhaling opbouwen, maar dat zie ik dan wel weer.

23
We moeten aan de toekomst denken, zegt de man. Mijn naam staat op het koopcontract van ons huis. Ik zeg ons huis maar mijn naam gelooft niet dat ze tot zoiets in staat is. Mijn oma was dienstbode en had veel kinderen en deed de was op een wasbord en geloofde in God en had schorten en verving elk seizoen de garderobe in haar kast en stopte die in dozen onder haar bed en ze was boos op mijn vader en dan legde ik haar uit dat wij er niks aan konden doen dat wij bestonden en hij onze vader was en dan deed ze ons de groeten als verzoening en dan stond ik ontroerd bij de bushalte hoewel het niet viel uit te leggen, het leven en dat het ons verschrikkelijk speet, en mijn moeder was huisvrouw en had veel gedachten en veel kinderen die al die gedachten ook kregen hoewel ze dat niet mochten van haar want ze schrok in ons van zichzelf en ook dat speet ons dat hadden we niet moeten doen en haar speet het ook maar haar en onze spijt waren als magneten die elkaar afstootten en ik weet nu pas dat ik daar niets aan kan doen en weten geeft troost en mijn vader vertaalt Russische gedichten die alleen ik maar lees. Ze zeggen dat er ooit iets is verschoven in zijn hoofd en we vermoeden dat het niet meer te repareren is. Er is sowieso veel verschoven en als je opgroeit op losse stukken, raak je zelf juist verfrommeld, als een soort omgekeerde celdeling.

24
Sinds een paar maanden werk ik een dag per week op de naschool. De bel gaat en er komen groepen krioelende kinderen naar buiten. Wij halen ze op en doen dingen met ze tot hun ouders ze komen halen. Het is in een groot gebouw en alles is van hout en we steken kaarsen aan en zingen liedjes over wolken en krokodillen en er zijn kleine wc’s en grote geluiden waar je in kunt zwemmen, die je hart en je hersenen vullen en ik kan steeds maar één gezichtje tegelijk zien en ik bestudeer dat gezichtje heel even en dan doe ik snel iets voordat dat gezichtje gaat huilen of schreeuwen. Ik ben daar erg goed in. Ik loop veel heen en weer met kommen soep en poppenwagentjes en kinderen en vellen papier waarop ze de nacht hebben getekend of het huis van hun opa of een vleesetende dinosaurus. Overal zijn krukjes en stoelen en vensterbanken om op te zitten terwijl ik een boek voorlees. Ik lees veel boeken voor. Het gekke is, zeg ik tegen de man, ik begrijp het leven pas als er herrie is, er bekers omvallen, ik boterhammen snijd met vlugge handen en er toch niet tegen de honger op te snijden is. Ik hou ervan te zweten door vloeren te vegen en koortsachtige gedachten te hebben en dat mijn benen branden als ik weer naar buiten loop. Ik eer mijn voorouders, ik eer mijn moeder in haar moeder, ik veeg snottebellen en sus ruzies en eer alle kinderen die alsmaar geboren werden en waar ik er een van was.

25
Het kabinet is weer eens gevallen. Corona is al een tijd voorbij. Er zijn groepen en demonstraties. De ene na de andere politicus verdwijnt. Als ze op de A12 demonstreren zit ik op een terras. In de verte hoor ik het joelen. Ik schaam me. Alles wat we doen neemt ergens iets van af. De vraag is steeds: Wie moet stoppen met nemen? Waar gaat dat wat overblijft naartoe? De man vindt dat demonsteren binnen de wet moet. Je richt een partij op of sluit je aan bij een bestaande. Dat heet democratie. Voor mij zijn wetten vloeibaar, voor mij is alles vloeibaarder dan voor hem.

26
Ik weet het zeker. Er is geen orthomanuele therapeut met een praktijk op een boerderij. Er staat geen grote kunststof voet bij de voordeur waar welkom op staat. Er is geen voet aan mijn lichaam, vooral niet als de orthomanuele man er een hamer boven houdt, ermee slaat. Of misschien zijn zij er wel, die orthoman en mijn voet, maar ben ik er niet. Het is het een of het ander, ik moet niet denken dat de dingen samen gaan vallen.
Hij hangt boven me. Hij heeft zijn gezicht niet gewassen, er plakt iets aan zijn wimpers. Hij ruikt alsof hij net te lang niet gegeten heeft. De lucht in de kamer is zuurstofarm. Ik zou op willen staan van de behandeltafel, een raam open willen gooien, een dot papier van de rol willen trekken die op een tafel staat en die onder de kraan willen houden en zorgvuldig zijn ooghoeken deppen. Maar we weten allebei dat hij meer mag dan ik, zo liggen de verhoudingen nu eenmaal. De hamer zweeft intussen boven mijn voet.
‘Nog eentje op je enkel, hou je vast.’
‘Jezus,’ mompel ik.
‘Zo, dat was de laatste.’
‘En nu?’
‘Nu niks. Hiermee zou het verholpen moeten zijn.’
‘O ja?’ zeg ik en denk aan Amerikaanse gebedsdiensten waarin mensen na een handoplegging huilend voorover vallen.
‘Probeer maar,’ zegt hij.
‘Hoe bedoel je? Mag ik je zeggen trouwens?’
‘Ofcourse. Loop maar. Ga maar naar die stoel en terug.’
Je moet vaak opdrachten uitvoeren in behandelkamers. Ga zijdelings op je rug liggen, buig voorover, leun naar rechts, toets de code maar in. Dat laatste is in behandelkamers in het alternatieve circuit.
‘Toe dan.’
Ik zwaai mijn benen van tafel en zet mijn voeten neer. Aarzelend kijk ik opzij.
‘Loop maar naar de muur.’
Ik denk lang na over welke muur hij zou bedoelen en vanuit welke hoek hij mijn voeten dan zou zien.
‘Gewoon rechtdoor. Ja, zo. Voel je iets?’
Mijn voet smeekt me onmiddellijk op te houden met lopen. Ik voel de plekken branden waar de hamer sloeg.
‘En?’
Ik probeer heel hard door het branden heen te voelen, maar het is als de rivier de Styx die ik niet kan oversteken en de orthoman is Charon, maar ik voorvoel dat zijn boot lek zal zijn hoe overtuigend hij ook roeit.

\",\"editionId\":\"49105d23-7a83-45eb-a984-74e7654c4a8d\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"c06f297b-4e95-470b-a320-6a6087bf3ebc\",\"slug\":\"anne-budgen-we-gaan-uit-van-het-beste-2\",\"title\":\"We gaan uit van het beste (2)\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"‘Je mag hier plaatsnemen,’ gebaart ze naar het bed. Ik draag mijn jas als een prop in mijn armen.\",\"htmlContent\":\"

Lees hier We gaan uit van het beste (1).

10
‘Je mag hier plaatsnemen,’ gebaart ze naar het bed. Ik draag mijn jas als een prop in mijn armen. Ik heb niet alleen een jas maar ook een man bij me. Er is een omzichtig om elkaar heen geloop in de kleine kamer. ‘Zo kunnen we toch geen afstand houden?’ zegt A.E. Wagemakers. Dat staat op een plaatje op haar borst.
De man krijgt een stoel van haar. Dat is omdat de meeste mensen graag zitten als ze wachten. Een kwestie van kansberekening. Maar deze man komt uit Londen waar ze uren achtereen staan in de pub en in de ondergrondse die schokkerig optrekt om als door een ader onder de huid van de stad te kruipen. Hij zit nu en knikt naar me. Hier is hij een hele andere man dan daar. Hij zoekt naar zijn woorden, hij weet steeds bijna waar het over gaat en wat zijn plek in de dingen is. Ik sta nog steeds met de jas. Wagemakers vult de injectiespuiten en legt ze in een doorzichtig bakje. Ze kijkt ernaar alsof het kinderen zijn die in de gaten moeten worden gehouden. De arts bladert door mijn dossier.

‘Voor we beginnen, wil ik iets vragen. Kan er misschien eerst een foto worden gemaakt?’

Niemand zegt iets. Dat betekent meestal dat ik me moet verduidelijken. Er was de huisarts. De splinter die is weggesneden. Daarna het onweer in mijn rechtervoet. Als ik hem neerzette, sloeg de bliksem in. Er was het ziekenhuis. Er was de orthopeed die op zijn website korte wachttijden beloofde en die drie weken op vakantie ging en bruin verbrand terug kwam. Al die weken was de scan al klaar die hij had laten maken en daar dacht ik elke dag aan. Dat was op het einde van de zomer. (Hij droeg schoenen met goudkleurige gespen. Ik ken verder niemand die schoenen met gespen draagt.) Hij meende iets te zien op de foto maar noemde het niet significant. Hij ging dat niet uitzoeken, hij ging me doorverwijzen naar mensen die daar meer verstand van hadden. De scan is oud, misschien zijn er dingen veranderd?
Terwijl ik praat, bedenk ik dat ik heel goed ben geworden in het maken van opsommingen. Ik weet alleen nooit zo goed wanneer ze af zijn. De ogen van Wagemakers schieten van mij naar de arts. Die trekt een papier uit de stapel en hangt hem aan de muur. ‘Er is mij niets doorgemaild.’ Hij wijst naar het papier. Alle vier kijken we ernaar al hangt het te ver om iets te kunnen zien. ‘Zie je,’ zegt hij, ‘hier staat niets over een foto. Niets.’ Hij gaat er met zijn vinger langs. Hij trekt het vel weer van de muur en rommelt het terug in de andere papieren.
Er is een dossier niet doorgemaild. Er is een bericht verkeerd begrepen. Er is een foto niet gemaakt, ook al was ik er zelf bij. Als het was gebeurd, had hij het heus geweten. Er kan geen foto worden gemaakt. Hier maakt men geen foto’s, hier doet men niet aan diagnoses, hier bestrijdt men alleen maar pijn. Als we zulke dingen gaan vragen worden de bedoelingen onzuiver en dat is wat we met elkaar niet moeten willen.
Hij is ook goed in opsommingen. Dat moet ook wel met al die patiënten die zomaar uitslagen willen en vooruitzichten. Ik zit op het bed, mijn voet is lichtpaars. Het is een soort Picasso-voet geworden. De arts legt het dossier met een klap op tafel. Hij wrijft over zijn hoofd. ‘Toch?’ kijkt hij vragend naar Wagemakers. Ze kijkt naar mij en zegt niets terug.
‘Laten we dit moment maar vergeten,’ besluit hij. Dan ploft hij in een stoel naast het bed en reikt naar één van de spuiten. Ik stel me voor dat ik mijn voet van mijn been schroef, in een deken wikkel en tegen me aan druk. De man kijkt naar me en rolt met zijn ogen. Hij wil iets zeggen maar weet niet wat. Mijn jas ligt op de grond naast het bed, ik kan er bijna bij.

11
De man komt al dagen niet buiten. Hij doet wel steeds beloften, want hij weet dat ik leef op het idee dat dingen zouden kunnen gebeuren. ‘We kunnen waarschijnlijk vanmiddag,’ zegt hij, ‘ergens tussen de lunch en het sporten.’ Hij sport om 4 uur in de woonkamer. Hij heeft gewichten en een soort bankje waar hij op en af loopt en waarmee hij zich opdrukt. De lunch is nooit later dan 1 uur, want er zit een hele theorie achter hoe lang je moet wachten met sporten na het eten. Dat heeft hij van youtube en sinds hij dat advies heeft opgevolgd, is zijn conditie met sprongen vooruit gegaan.

Het heeft gesneeuwd. Dit is de vierde dag. Er ligt een laag ijs op de galerij waar modderige strepen in zijn vastgevroren.
De ochtend van de eerste sneeuwdag maakte ik hem wakker en ik riep dat alles wit was. Ik hinkte naar de kleren op de stoel en begon me aan te kleden. Nooit staand, er komt altijd een moment dat je neerkomt op de verkeerde voet om de balans te bewaren. De man zat op de rand van het bed en deed langzaam zijn sokken aan. Een half uur later namen we de lift. De aflopende stoep voor de flat die bedoeld is voor rolstoelen en kinderwagens, was een glijbaan geworden. Ik hing aan zijn arm en greep dan weer zijn elleboog en hij tastte met zijn voeten af waar we het beste konden lopen. Waar het glad leek, was het niet glad, maar waar het niet glad leek, kon het verraderlijk zijn, legde hij uit. Zijn bril zakte steeds een beetje af. Hij vond de sneeuw moeilijk. Je kan zomaar uitglijden of wegzakken en er zijn overal mensen op straat. Die komen kijken naar de sneeuw alsof het iets heel bijzonders is. Toen we in Litouwen woonden, vond hij de sneeuw niet moeilijk. Daar is sneeuw normaal. Het was -20 en hij ging een keer zonder handschoenen naar buiten om het vuilnis buiten te zetten. Toen zijn handen blauw werden en zijn adem veranderde in een laagje ijs, knikte de buurman naar hem alsof het lente was. In de verte liep een vrouw met een bontjas en een ushanka die haast tot over haar ogen was getrokken.

12
Ons nieuwe huis heeft ook een lift. De kamers zijn groter. Dat zijn meer voetstappen. De berging waar de fiets staat is vlakbij de lift. Dat zijn minder voetstappen. Al met al is het helemaal niet gek. We wonen nu tussen de kinderlozen en gepensioneerden. Ze zitten op bankjes bij het plantsoen, laten hun hond uit of kijken naar de lucht en wijzen naar een meeuw waarna ze gearmd verder slenteren. We pakken dozen uit. De man tilt ze van de ene naar de andere kamer. Hij legt stopcontacten aan en zit op zijn knieën. Hij knijpt zijn ogen alsof hij de schroeven in de muur dan beter ziet. Ik ben ineens vijf geworden. Hij is de ouders die alles doen. Terwijl hij lampen uit plastic haalt, hoge kasten uitsopt en ramen lapt, zeg ik dingen als: ‘Ben je al klaar?’ en ‘Zullen we boodschappen doen?’ Ik vind steeds dat we iets nodig hebben maar de ouders willen niet stoppen met hun werk.

Sinds een tijdje hakvoet ik niet meer. Ik zet mijn voet helemaal neer. Eerst waren er schokken, nu zijn er scheuten. Mijn voet begrijpt niet meer hoe hij lopen moet. ‘Je hebt de spieren heel lang niet gebruikt,’ zegt de podoloog. Het midden van mijn voet is een brug tussen mijn hiel en mijn tenen. De brug is niet sterk genoeg om mijn gewicht te dragen. Het helpt niet te doen alsof het wel zo is. Het helpt niet om vaart te maken want er komt geen vaart. De voet gaat zo snel als hij wil, hij laat zich niet opjagen.

13
We vergeten steeds vaker mondkapjes mee te nemen. We doen zo weinig dat we ons niet herinneren dat de wereld buiten nog steeds veranderd is. Het stoort me want op een gegeven moment moeten de dingen voorbij gaan. Ze moeten logica hebben. Je mag geen broek aan en geen oorbellen in en je haar niet verven want zo heeft God ons niet geschapen. Je moet koude benen krijgen in je panty op de fiets. Je mag niet de pil want jij bepaalt niet hoeveel kinderen je krijgt. Je moet trouwen en niet al te gelukkig worden, niet dat het teveel aan je te zien is. Het gaat niet om jou, het gaat om de Hoogste. Corona is een soort god geworden. We eren haar met maatregelen, zowel de rekkelijken als de preciezen, we geven elkaar de schuld dat ze ons blijft straffen, we buigen eerbiedig het hoofd en onthouden ons maar nooit heeft ze genoeg. Ze blijft maar besmettingen uitdelen en besmet niet alleen onze lichamen maar ook onze hoofden. Ik wil niet besmet raken en het gaat niet om mij. Het gaat om ons allen terwijl we elkaar nergens tegenkomen.

14
De man en ik zijn mensen die niet moeilijk doen. Alleen als het echt niet gaat, doen we dingen niet voor elkaar. De gangpaden in de andere supermarkt zijn te lang. Dat weet hij want hij onthoudt beter dan ik hoe ver ik kan lopen. Voor hem zijn de gangpaden niet te lang maar te vol met manden en karren die langs hem heen glijden in een zee van melkpakken en chipszakken en metalige reclamestemmen. We staan voor de schuifdeuren, we hebben niets in huis. Ik twijfel nog even of ik de krukken mee zal nemen die achterop mijn fiets zijn vast gemaakt. Hij twijfelt nog even of hij kan doen of er geen mensen in de winkel zijn en er stilte heerst als onder water. We kijken elkaar aan.

‘We kunnen eten bestellen.’

‘Waar heb je zin in?’ zeg ik. De voordeur is dichtbij en we zijn voorlopig nog heel.

Lees hier We gaan uit van het beste (3).

\",\"editionId\":\"2de68db9-e711-4c72-b766-083077e914aa\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"00406fd7-92fe-42ea-a505-e8c3b9589e92\",\"slug\":\"anne-budgen-we-gaan-uit-van-het-beste-3\",\"title\":\"We gaan uit van het beste (3)\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Het gras glanst in de binnentuin van het complex waar we wonen. De top van de zwarte den wiegt zacht heen en weer.\",\"htmlContent\":\"

Lees hier We gaan uit van het beste (2).

15
Het gras glanst in de binnentuin van het complex waar we wonen. De top van de zwarte den wiegt zacht heen en weer.
‘Look,’ zeg ik, ‘it’s going to rain.’
‘I’m not holding my breath.’

Het weerbericht belooft voortdurend regen. Maar als het tijdstip nadert dat het los zou moeten barsten, is de lucht onveranderd. De man wordt steeds verraden door het blauw. Hij wil onder het afdak op het balkon staan en luisteren hoe de druppels in de dakgoot kletteren. Hij houdt ervan dat er niemand op straat is, dat het opspat en alles donker kleurt en de wolken voortgejaagd worden. Hij wil dat er iets is dat onontkoombaarder is dan hij.

Houden van is verliezen terwijl je het hebt. Als we wakker worden en hij koffie maakt die we opdrinken in bed, zit ik in een parallel leven aan een ontbijttafel met geopende potten jam en pindakaas en kommetjes hagelslag en kinderen die steeds van tafel rennen. Mijn haar is door de war. Ik roep: ‘De bel gaat, doe jij open?’ De man haast zich in een vloeiende beweging naar de deur, ik hoor stemmen in de gang.

Terwijl ik de twee lege koffieglazen in de vaatwasser zet, denk ik: waarom gaat de bel nooit? Wie kennen wij? Mijn vrienden wonen in andere steden, zijn vrienden wonen in andere landen. Soms drinken we wijn met een van de buren uit het complex. Ze komen uit gezinnen waar tennis werd gespeeld, ze houden van cultuur en gaan op verre vakanties waar ze kunst kopen of dineren in goed aangeschreven restaurants. Ze rijden liever geen auto meer, hebben operaties of moeten volgende week weer naar een begrafenis. Ze geven onze planten water als we weg zijn. Ze vallen uit de stroom der dingen, net als wij.

‘Rondje doen?’ zeg ik.
‘Only around the pond.’
‘Alleen de vijver.’
Ik wil vaak wandelen. Ik wil wel uren lopen, maar dat kan niet met mijn voet. Die is inmiddels veel ouder dan ik, maar de man gaat er vanuit dat de tijd op een dag teruggedraaid zal worden.
‘It will be fine, trust me.’
‘I believe it when it happens.’
‘It will happen.’
De man kan goed lopen. Ik kijk er soms met verbazing naar. Maar er is een onzichtbare grens tussen de binnentuin met de vijver en de bomen, en dat wat daarbuiten is. Op de stoep aan de Singel zijn er fietsers en auto’s en ze komen ongeorganiseerd van verschillende kanten. Er zijn aanzwellende en wegstervende geluiden. We houden elkaars hand vast. We lopen tussen de gebouwen van het complex door toch de Singel even op. Het kan meevallen, het is tenslotte vroeg in de middag. De hele stad zit opgesloten in scholen en kantoren, nu is het speelveld in principe van ons. Een jongen raast voorbij op een scooter. Hij schreeuwt iets. Zijn schreeuw trekt als een elektrische schok door onze handen.

Hij staat in de keuken met een theedoek over zijn schouder. We hebben een messenblok, ik weet het zeker, en een braadpan van le creuset. Hij kookt. Waarschijnlijk iets vegetarisch met kruiden die zijn geplukt. Onze kinderen hebben de schoenen uitgeschopt en hangen op de bank. Er klinkt gelach uit de woonkamer. De tuindeur staat open. De buitenboel moet eigenlijk geschilderd, maar daar komen we nooit aan toe. Er waren zandbakken en ruzies, nu is er huiswerk, er zijn schoolvakanties en grappen die niemand snapt dan wij.
We hebben het opgegeven om tijd voor onszelf te hebben. We zijn een lichaam met verschillende ledematen dat heeft geleerd zich gezamenlijk voort te bewegen.

De man en ik zijn geen lichaam. We zijn elkaar tegengekomen en blijven elkaar tegenkomen, bij de boekenkast, in de badkamer of op straat. Ik ben altijd blij als ik hem ontdek tussen de gebeurtenissen in die ons tijdelijk van elkaar verwijderden.
Eens per week fiets ik naar de groenteman een wijk verderop. Ze verkopen maaltijden die in bakjes in een vitrine staan. Aardappelen met sperziebonen en boterjus, rijst met iets Indiaas of stamppot met gesmolten kaas en spinazie.
Er staat een vrouw met een rollator voor me. Als ze aan de beurt is, gaat ze er even bij zitten. Ik droom er vaak van dat ik overal zomaar kan gaan zitten, maar ik weet zeker dat het nooit meer goed komt als ik een rollator neem.
De vrouw betaalt en laat de boodschappen handig in haar tas glijden die aan het stalen frame hangt.

‘Hai hai,’ roept Evelien vanachter de kassa. Haar stugge krullen staan alle kanten op. Snel schuif ik de maaltijden naar haar toe.
‘Geen toetje erbij?’
De bavarois is erg roze en de vanillepudding glimt een beetje.
‘Nee, dank je,’ zeg ik.
Evelien zou zo oud als ik kunnen zijn, maar ook gemakkelijk vijftien jaar ouder.
‘En je bonnetje!’ Ze geeft me een knipoog terwijl ze de volle tas in mijn handen stopt en draait zich om naar de volgende.

Iedere dag zetten we onze bakjes in de magnetron en kijken we een detective. Terwijl we eten, glijdt er een mes in een buik of ligt er een lichaam op een metalen tafel met een rij kruissteken rond de hals. ‘Is this the brother of the drowned woman?’ vraag ik, of: ‘hoe heet de eigenaar van de fabriek ook weer, hebben ze het over hem?’
Soms wil ik weten hoe hij over dingen denkt. ‘Zou jij in zo’n huis kunnen wonen?’ ‘Could you murder someone?’ Dan zet hij de detective op pauze. Hij wil de dingen één voor één. Halverwege zijn antwoord weet ik al wat hij gaat zeggen. Ik wil weer op play drukken. Er is mist in mijn hoofd. Ik hou ervan mist in mijn hoofd te hebben voor hem.

In mijn andere leven zou ik veel vaker moeten wachten. Tot we eindelijk op vakantie kunnen omdat er altijd iemand op het laatste moment een voetbal of de knuffel zonder oor is vergeten. We zouden nooit naar bed kunnen omdat er steeds iemand wakker is die gewiegd wil worden, of die dronken uit een nachtclub op de fiets naar ons huis komt en we dat weten en niet kunnen doen of het niet zo is. Nu weten we alleen elkaar.

Ik lees ons. Ik hoor hoe hij tikt op het toetsenbord, hoe hij iets mompelt, hoe hij me zoekt. Ik leg hem uit aan mezelf, ik leg hem uit aan hem.
‘You’re tired because the milk was finished and you phoned the bank four times and they didn’t pick up.’ Ik zoek hem maar soms is hij niet in zijn lichaam.

16
De man vindt het moeilijk als ik ergens gebracht moet worden. We hebben dan wel een auto maar dat betekent niet dat hij te pas en te onpas op kan springen als het regent of waait of er een doktersafspraak is. Deze is een uur met de trein. Een kliniek die gespecialiseerd is in voeten. Zelf ben ik inmiddels ook gespecialiseerd in voeten. En in raden wanneer ik het beste kan vragen of de man me wil brengen want ik kan niet terug met de trein. Dat raden ze niet aan. Ik zou een rijbewijs moeten halen, denk ik.

We staan vroeg op. Ik smeer brood. De man eet niet. Hij eet nooit ‘s ochtends. Hij zegt weinig. Hij wil rijden, zijn hoofd wil dat niet. Dat hij het zelf wel wil, is voor mij genoeg.
Er is een kleine file. ‘We will make it easily,’ zeg ik, ‘we’ll arrive in ten minutes.’
De man knikt. We parkeren voor de deur en lopen aarzelend een betegelde hal binnen. In het midden staat een bloemstuk op een pilaar. Een meisje in een groen broekpak loopt naar ons toe. ‘We hebben hier geen balie,’ zegt ze, ‘dat scheelt weer in de kosten.’
Ze geeft ons een knipoog. We krijgen thee. Er is een wachtkamer met posters van besneeuwde bergtoppen en rotsblokken waar water doorheen stroomt. De dokter staat in de deuropening. Ze gooit haar haar naar achteren. Ze vouwt haar handen samen als een Namasté. Zo hoeft ze niet de hele dag handen te schudden. Ik loop met haar mee, de man moet bij de rotsblokken blijven. In een klein kamertje word ik tegenover de verpleegkundig assistent op een stoel gezet.

17
‘Het gaat helemaal mis met de wereld, vind je ook niet? Al die files, mensen kunnen hun rekeningen niet meer betalen en de democratie wordt langzaam uitgehold.’
‘Jazeker,’ zeg ik.
‘Soms kan ik er niet van slapen.’
‘O nee?’
‘Waar gaat het heen? De tomaten zijn alweer duurder geworden.’
‘Alles wordt duurder.’
‘Alles.’

Terwijl hij praat, steekt hij injecties tussen mijn tenen. Vier steken tel ik. Ik geef een gilletje bij de derde. Nu de enkel nog. Ik ben nog nooit zo snel en zo vaak tegelijk geprikt. Ik denk aan de man. Hij denkt aan mij en zijn thee is koud geworden. Ik denk eraan dat er mensen zijn die hun theezakjes op een schoteltje bewaren en steeds opnieuw gebruiken. Ik vraag me af of ik straks mijn schoen nog pas.

18
Een man met een roze poloshirt staat bij een scherm. Hij wijst met een metalen stok naar een afbeelding van een hoofd waar een wolk boven hangt. Hij zegt dat alle pijn in de hersenen ontstaat. Dat je jezelf kunt trainen om die los te laten. Terwijl hij dat zegt, lost de wolk op en drijft het beeld uit. De man is een jaar of vijfendertig en zou uit Capelle aan den IJssel kunnen komen. Hij draagt sportieve schoenen. Hij vindt dat hij alles goed voor elkaar heeft. Hij vindt dat er altijd nog een hoop is dat je zelf kunt doen. Hij zegt dat je door de stang van de stofzuiger anders vast te houden bijvoorbeeld minder pijn in je schouder hebt. Op het scherm achter hem zie ik nu een vrouw die met kaarsrechte rug een keuken stofzuigt. De man met het poloshirt draait als een nieuwslezer van het scherm weer naar de kijker. ‘Er is veel mogelijk, ook als je denkt dat je alles geprobeerd hebt.’ Hij praat langzaam. Hij articuleert. Hij is bang dat ik het niet kan volgen. Klik als je dit liket, zegt hij.

\",\"editionId\":\"4f41aab1-b3c2-4990-99ea-f259148d24c3\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"ae5f52a4-8e98-42b2-a0ac-c5688c67de8d\",\"slug\":\"anne-budgen-we-gaan-uit-van-het-beste\",\"title\":\"We gaan uit van het beste\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Door de man ben ik niet meer heel. Ik besta uit losse stukken waarvan je ziet dat ze ooit bij elkaar hebben gepast.\",\"htmlContent\":\"

1
Door de man ben ik niet meer heel. Ik besta uit losse stukken waarvan je ziet dat ze ooit bij elkaar hebben gepast. Hij ligt naast me. Hij draagt niets. Hij draagt het liefste niets en lost op in het moment. Hij is heel, want een volgend moment is nog ver en wat eerder gebeurde bestaat niet. De man is warm en zijn adem is waar.

Ik leg mijn hand op zijn arm. Mijn vingers zakken in de huid zoals zijn lichaam in het bed. Hij is een spons die me opzuigt, hij bestaat voor een groot gedeelte uit slaap.

Ik lig naast hem in delen. In het hoofd rennen gedachten als muizen op trappetjes. Ik heb al koffie gemaakt terwijl ik daar lig, ik ben drie keer verhuisd, ik heb een kind gekregen dat niet van de zee houdt (hoe kan mijn kind nou niet van de zee houden?) en intussen is daar de kamer die ons nog niet herkent.

Mijn hand scheurt los van zijn arm, hij gromt en draait zich om. Hij is nog niet geëvolueerd naar de mens zoals we die kennen. Hij heeft nog geen taal, zijn voorstellingen zijn droomachtig en dierlijk. In de avond, als ik trager word, komt hij in beweging. Hij loopt, ik zit. Hij brengt, ik eet. Ik moet niet vergeten van mijn voet. Die doet het sinds een tijdje niet meer. Er was de seconde op het strand en iets scherps dat me sneed. Het zat er dagen in toen ik besloot de dokter te bellen.

‘Komt u maar even langs.’
‘Ik kan er niet op staan.’
‘Tja, dan wordt het wel heel lastig.’

Het werd inderdaad lastig. Ik maak daar notities over. Zo’n zin als ik besta uit losse stukken had er gemakkelijk tussen kunnen staan. Er is dus de voet. Hij ligt op een kussen of hangt langs een stoel. Hij ziet eruit als mijn voet maar is geladen met onweer. Als ik hem neerzet, bliksemt het. Als ik hem terugtrek, houdt het op. Ik weeg steeds af. Hoe ver is het naar de keuken? Moet ik eerst langs de tafel om het glas van gisteren mee te nemen? Er staan meer borden en glazen van gisteren. Er verschijnen vlekken op de vloer, het bed is nog niet opgemaakt. Ik weeg dus steeds af en ik heb vaak spijt. Had ik net mijn tanden maar gepoetst, toen was ik toch in de badkamer. Waarom ligt mijn boek niet hier? Ik kijk naar de man. Hij slaapt of hij werkt of hij ademt zwaar van de warmte en klaagt over zijn manager. Waar die in godsnaam voor is aangenomen. Dat managers sowieso nooit iets toevoegen. Ik geef hem dan gelijk. We snakken naar onweer. Het is al dagen boven de dertig graden. Het heeft iets smerigs, het legt een film van zweet over alles wat ik denk. Soms is het beter de dokter niet te bellen. Een splinter er vanzelf uit te laten komen.

‘Doen jullie aan huisbezoek? Ik woon vlakbij.’
‘Alleen bij spoed.’

Ik nam de fiets. Met de hak van mijn voet kon ik trappen. Daar zit geen onweer in. Hak voet hak voet, zo loop ik, maar nu vloog ik door de straat. De zon schitterde op de daken van auto’s. Er zat al iets van herfst in de lucht. Het was tien voor vijf toen ik aankwam. Er was een vervangster. Zij hield wel van het strand, vermoedde ik. En van surfen en cocktailbars. Ze droeg witte sneakers en een iets te kleine spijkerbroek.

‘Nou, zeg het eens.’

Ze keek steeds op haar horloge. Ze zei dat het eruit gesneden moest worden. Ze tikte in wat ze zojuist had gezegd en wilde niet dat ik praatte, dat zag ik aan haar gezicht. Ik was precies voor sluitingstijd buiten. Daar was ik op een rare manier opgelucht over, dat ik haar geen extra tijd had gekost.

Een paar dagen later lag ik op een tafel. Ik kreeg drie verdovingen, ze sneden en porden, ze liepen weg en kwamen terug met iemand anders, ze haakten en spoelden en er werden watten met bloed op een schaaltje gelegd.

‘We hopen dat het eruit is.’
‘Hopen?’
‘Nou ja, zoiets is nauwelijks te zien. We gaan uit van het beste.’

Daarna was mijn voet niet meer mijn voet. Mijn man was tijdelijk ook niet dezelfde man want het was warm, en die manager, en soms komt er schaduw in zijn hoofd die alles in hem stillegt. Ik ga boven de man, zijn schaduw gaat boven mijn voet. Dat is een gegeven waar we ons bij neer moeten leggen.

2
Er zijn recepten die moeten worden doorgemaild. Medicijnen die dronkenschap beloven. Er is de zware tas aan het stuur en juichend slingerend naar huis fietsen. Ik Kan Boodschappen Doen. Alleen. De kassajongen mompelt achter zijn mondkapje. De apotheker mompelt aan de telefoon. De vriendin joelt. Dan fluistert ze. Zij voelt het haast ook in haar voet. Zij moest gisteren bijna huilen, zij is niet gelovig maar weet ineens zeker dat bidden helpt.

3
Ik weet heus wel dat ik naar mijn eigen huis moet. Ik zit op de bank en ik kom eigenlijk nergens. De man reddert voor me maar hij is op. Er ligt een grijze waas over zijn gezicht en zijn linker wenkbrauw trilt. Als ik op de plastic kruk onder de douche zit, stroomt het putje over. Een meertje groeit rond mijn voeten. De ene voet is roze, de andere blauw paars alsof hij niet langer bij mijn lichaam hoort. Ik roep hem. Ik weet dat hij net een eerste zin heeft gelezen, voorzichtig herstellend van alle rimpelingen die ik veroorzaak. Voetstappen. Hij trekt de deur open. Ik hou mijn buik in. Ik doe alsof ik na al die jaren nog steeds een platte buik heb en ik weet heus wel dat hij weet dat dat niet zo is.
‘Wat is er?’
‘Dat zie je toch!’ jammer ik.
Hij zucht. Hij moet nu mijn haren uit het doucheputje halen, het plastic en glas wegbrengen, meestal de boodschappen doen (niet de blauwaderkaas vergeten!), voortdurend koffie, thee of chocolade aangeven, nee, die andere met hazelnoot, met mij praten over dokters en waarom ze niet eens medicijn A hebben voorgeschreven terwijl bewezen is dat dat werkt en hoe onrechtvaardig dat is, dat vindt hij toch ook? Waarom zegt hij dan niks? Hij moet koken en brood roosteren en was uit de machine halen want bukken gaat niet met die voet, en daarna hang ik het over het rek. Ik laat een sok vallen, ik vloek binnensmonds, net hard genoeg zodat hij het hoort.
‘Gaat het?’
‘Tuurlijk.’
‘Moet ik helpen?’
‘Nee, laat maar.’
Ik haat ons. Zeer tijdelijk en voetgerelateerd.

4
Aan de beademing liggen. Honger en oorlog. Nu kinderen hebben en ze niet op kunnen tillen. Niet kunnen werken. Niet kunnen denken. Een agressieprobleem hebben. Ongehuwd zijn. Gehuwd zijn met een optimist. In een buurt wonen waar men geen boodschappen bezorgt. Nooit een bericht krijgen. In een huis wonen zonder lift. In een land wonen waar fietsen gevaarlijk is. Een been dat het niet doet. Een heel lichaam dat het niet doet. Ik ben in veel gevallen goed af.

5
Ik fiets niet in het donker, niet bij harde wind, niet als het koud is. Mijn fiets is mijn vriend. Ik hou van hem, ik ben doodsbang hem te verliezen. Ik neem hem mee de winkels in, de treinen, buiten zijn we in feite onafscheidelijk. De wielen zijn mijn voeten, ze hebben macht.

Bij regen heb ik een poncho. Op één been balancerend trek ik hem uit de tas die aan mijn stuur hangt. Hij glijdt over me heen, het klettert op mijn hoofd alsof ik in een tent woon. Mijn rug strekt zich, mijn voeten gloeien. Niet afzetten met de rechter, alleen de linker. Niemand inhalen. Nooit door het oranje licht. Wel door de plassen. Wel zingen op lange, rechte wegen bij Nederlandstalige nummers uit de jaren ‘90. Wat je afkeurt, heb je later ooit een keer nodig. Ik besta uit fiets, regen, radiogekraak en tentgekletter. Ik heb in tijden niet zo zorgvuldig bestaan.

6
De arts geeft me een elleboog. Ik zie zijn ogen boven zijn mondkapje. Ik hou toch het meest van mensen met rimpels, vooral als ze me hulp moeten verlenen. Hij verontschuldigt zich voor de lange wachtlijst en zegt dat het rare tijden zijn. Ik vind het altijd rare tijden, daar kom ik nu pas achter. Hij maakt grappen. Hij gaat niets doen dat ik niet zie zitten. Dat is momenteel een hele hoop. Hij zegt: ‘Tjonge jonge, en hoe lang heb je dit al?’ Ik hoor dat mijn stem hoog klinkt, ik probeer uit alle macht om ontspannen te lijken. Ik ben geen hypochondrische chronische pijnpatiënt, ik lijd niet aan depressie en we gaan hier in goede samenwerking iets op vinden. Had ik al verteld dat ik zwem en dagelijks oefeningen doe? Had ik hem al een keer aan het lachen gemaakt? Anyway, we gaan dit varkentje eens wassen. Ik kan het me niet permitteren hier al te literair over te doen.

7
De man liep altijd te snel maar nu gaat hij langzamer dan ik. Hij houdt nauwlettend in de gaten of ik niet verkeerd stap. Soms gaan we uit eten in de straat.
‘Hoe is het nu?’ vragen ze.
‘Het gaat al beter,’ zeg ik.
Het gaat al maanden beter. Het gaat stap voor stap. Met een beetje geduld doe ik rustig aan, hou ik vol, houd ik de moed erin, denk ik positief en ben ik op weg naar een oplossing.

‘s Nachts ligt de man naast me. ‘Lig je goed? Heb je nog iets nodig?’ vraagt hij. Hij behoedt me. Hij wil alles wel doen, hij kan alleen soms -vaak- niet naar buiten. Hij moet dat zorgvuldig overwegen, hij wil zich dat eerst voorstellen, hij wil weten hoe lang het zal duren en waar we precies heen zullen gaan. Soms neem ik de fiets en loopt hij naast me. Hij maakt zich zorgen over de fiets. Die is nieuw en we zullen hem ergens op slot moeten zetten. Hij heeft liever dat de fiets thuisblijft. Ik en de krukken, dat is overzichtelijk. Ik en de fiets, daar komen complicaties bij. Er moet een lantaarnpaal om hem vast te zetten en hij moet op de juiste wijze worden vastgemaakt want wist ik dat ze voorwielen tegenwoordig gewoon meenemen? We hebben dus mij en de fiets en het slot met de sleutel en hij en een opgevouwen tas in zijn zak en zijn geld en mijn voet en zijn voetstappen en ons gesprek over die fiets. We kunnen allebei veel dingen niet zo goed en moeten nu dingen die we nooit wilden.

8
Mijn notities worden langer en langer. Ik probeer er een verhaal van te maken. Er moet toch een logische verklaring zijn, er moet toch iemand opstaan die weet hoe het zit.

9
Op Facebook lees ik de stroom van berichten van een vrouw die langzaam gek wordt. Ze heeft ooit een les schrijven bij me gevolgd. Ik weet nog dat ze de enige was die begreep wat dichten is. Ze schrijft hoe ze voor haar deur staan en bonken en aanbellen en hoe haar hart als een razende tekeer gaat. Eronder staat een bericht van haar zus: ‘Doe je even open? We willen alleen met je praten.’ Ze schrijft in een taal die niet bestaat, met de verkeerde klinkers, en wil de wereld redden. Ze heeft een geheime missie maar ze wordt voortdurend gestoord. Middenin de nacht kwam een oude buurman aankloppen. Hij bleef op afstand, want zijn vrouw is terminaal ziek. Hij zei: ‘Meisje, gaat het niet goed met je? Waarom schreeuw je toch zo?’ Ze is vijfenvijftig en ze schrijft dat ze nooit meer moeder gaat worden en dat ze er niet van houdt een BH te dragen maar dat mannen dan naar haar tepels kijken. Ze tekent bloemen die een opera zingen. Ze schrijft om zeven uur ‘s ochtends, ze schrijft om vier uur ‘s nachts, en overal is corona en ik lees haar alsof ik in haar hoofd zit en ik zit ook opgesloten met mijn voet en ik weet niet eens waar ze woont.

Lees hier We gaan uit van het beste (2).

\",\"editionId\":\"570df25d-89ea-439d-b338-5a8a18cb452e\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[{\"id\":\"e671e826-5916-42a2-8386-4c0d7e937a7a\",\"productId\":\"9789029578547\",\"type\":\"book\",\"provider\":\"bazarow\",\"__typename\":\"Product\"},{\"id\":\"1cf839c3-6084-45be-9c0d-76e1784047d2\",\"productId\":\"9789029510653\",\"type\":\"book\",\"provider\":\"bazarow\",\"__typename\":\"Product\"}],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]