P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Wim Lankriet\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1697893327/sl23fday12a2emmhzr3x.jpg\",\"imageAuthor\":\"Wim Lankriet\",\"id\":\"3a273be5-4a80-4041-8623-5afc32ed7c12\",\"slug\":\"wim-lankriet\",\"stories\":[{\"id\":\"64877b85-c176-4b8f-a204-27dc27a02622\",\"slug\":\"wim-lankriet-wim-lankriet\",\"title\":\"Wim Lankriet\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Wim Lankriet studeerde Germaanse Filologie en Geschiedenis en woont in Brussel. Hij is actief als schrijver en componist en publiceerde reeds verhalen in Portulaan en Weirdo’s. Daarnaast bracht hij ee\",\"htmlContent\":\"

Wim Lankriet studeerde Germaanse Filologie en Geschiedenis en woont in Brussel. Hij is actief als schrijver en componist en publiceerde reeds verhalen in Portulaan en Weirdo’s. Daarnaast bracht hij een aantal albums uit met de muziekprojecten Magdalena Solis en Euphemia Rise. Zijn werk is te vinden op wimlankriet.art.

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"8f564381-3595-4361-acfb-873e5dc6576f\",\"slug\":\"wim-lankriet-bloedkorsten\",\"title\":\"Bloedkorsten\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Ik staar naar de schubben en de witgele motieven, het trage voortkruipen.\\n\",\"htmlContent\":\"

Om van de ene naar de andere kant van het terrarium te glijden lijkt ze wel een uur nodig te hebben. Ik staar naar de schubben en de witgele motieven, het trage voortkruipen.

Herlinde klaagt over de hitte en heeft haar mouwen opgestroopt. Ik zeg dat de slang mooie kleuren heeft en vraag wat ze eet.

‘Meestal bevroren slangenvoer. Maar ik probeer haar toch geregeld een levende prooi te geven, een kwartel of een muis. Die wurgt ze en werkt ze in één stuk naar binnen. Heb je de video gezien die ik onlangs postte?’

‘Nee, denk ik niet.’

‘Kom, ik zal het je tonen.’ Ze merkt dat ik aarzel. ‘Het is niks gortigs, hoor. Het is zelfs mooi. Een gruwel die zich in volkomen stilte voltrekt.’

Ze haalt haar telefoon tevoorschijn en we gaan in de sofa zitten. Terwijl ze de video start, leun ik tegen haar schouder aan.

De kwartel is volkomen ommanteld door het slangenlijf. Enkel het naar adem happende kopje steekt erbovenuit.

Ik ruik Herlindes oksels en heb zin om mijn hoofd tegen het hare te leggen. Haar blote knieën, de korst van een recente wond, altijd is ze wel ergens beschadigd. Ze merkt dat ik naar de littekens op haar armen kijk en rolt haar mouwen terug naar beneden.

Ze snijdt zich steeds dieper. Zelfs de geheelde wonden zien eruit alsof ze nog openliggen. Diepe groeven die aan de gekerfde kadavers in slachthuizen doen denken.

‘Sneed jij diep toen je jezelf kerfde?’ vraagt ze met onzekere stem.

‘Het gebeurde slechts één keer. En nee, gewoon schrammetjes. Waarom?’

‘Ik maak me soms zorgen. Of de littekens zullen blijven. Op een dag moet ik hiermee ophouden. Elke zomer is een hel, overal met lange mouwen. Hoe ben jij ermee gestopt?’

‘Ik zei toch dat het eenmalig was…’

Ze knikt verveeld en vestigt mijn aandacht op de video. Het pootje van de kwartel tikt tegen de wand van het terrarium aan.

‘Zijn botten zijn aan het breken,’ licht ze toe. ‘Dit is hard, vind je niet? Telkens als ik dit zie, denk ik: wat is het leven toch hard.’

Er verschijnt een sms-notificatie op het scherm. Ze veert recht en draaft geërgerd rond. ‘Mijn moeder. Ze komt nu reeds terug. Ik heb liever dat je haar niet ontmoet. Vind je het erg om nu weg te gaan? Het spijt me zo.’

Buiten slaat de zomer me in het gezicht. Een vette tropische hitte. Ik dacht dat het alleen in het huis zo was. Het is alsof ik niet naar buiten ben gegaan, dat het huis zich vermenigvuldigd heeft en nu de hele stad overkoepelt.

Thuis gooi ik me op het bed en draai me in een bolletje. Mijn oksels ruiken als die van Herlinde. Ik denk aan haar littekens, de video, het trillende pootje van de kwartel. Waarom stuurde ze er zo op aan, dat ik het vroeger ook gedaan heb, in mijn armen kerven? En waarom deed ze alsof ik het lang gedaan heb, net als zij?

Het begint te donderen. Ik neem mijn telefoon en blader door Herlindes galerij. Mooi, lelijk, mooi, lelijk. Dan een hoop lelijkheid na elkaar, dan weer iets moois. En al die littekens. Waarom moet ze daar zo nodig foto’s van posten?

Het bolletje naast haar profielfoto wordt groen. Een paar seconden later verschijnt er een nieuw bericht in mijn inbox: de video van de kwartel.

Niet meteen reageren, even wachten.

Wanneer ik in de feed kijk, is het eerste wat ik zie een nieuwe post van haar. Weer een video. De thumbnail toont haar dijen. Er lijkt bloed op te zitten. Het bijschrift luidt: ‘Ik ben geen expert in scarografie, maar ik denk dat ik het er niet zo slecht van af gebracht heb. Het citroensap was niet echt nodig, maar ik zag het ergens op een blog en het leek me een uitstekend idee om de intensiteit van deze unieke ervaring nog op te drijven.’

Mijn maag krimpt in elkaar terwijl ik de tekst herlees. Met klamme vingers start ik de video. Het breekmes snijdt in het vlees, het bloed sijpelt eruit. Ik wend mijn blik af, kijk dan opnieuw. Er wordt een citroen over uitgeperst. Haar vingers bewegen over het scherm alsof het een feest is. Dan zoomt ze in op het resultaat. Het moet een sjamanistisch symbool voorstellen, maar het lijkt meer op een kluwen van kattenklauwen.

Iemand post een comment dat hij het te gek vindt.

‘Aaaaawwww, dank je!’ antwoordt ze.

Nog meer positieve reacties. Ik bekijk vluchtig de profielen van de mensen die ze geplaatst hebben.

Dan stuurt Herlinde me een bericht: ‘Vind je het niet mooi?’

Ik wacht een tijdje om te antwoorden, schrijf dan: ‘Mooi? Nee, sorry. Ik vind dit helemaal niet mooi.’

Het blijft stil. Ik overweeg de verzending ongedaan te maken, maar het bericht is reeds als gelezen gemarkeerd.

‘Jammer,’ schrijft ze tenslotte. ‘Ik dacht dat het je wel zou bevallen. Blijkbaar niet, dus.’

Haar stilte klinkt gekwetst, daagt me uit.

Ik verzamel mijn moed en schrijf: ‘Het doet me pijn je zulke dingen te zien doen. Ik kan er niet meer tegen. Stop er alsjeblieft mee.’

Een aantal keren begint ze te typen, maar blijft telkens steken. Haar pogingen worden steeds kortstondiger. Iemand laat nog een verblufte reactie achter, maar ze reageert er niet op.

De emoties hebben me afgemat.

‘Ik ga slapen,’ schrijf ik. ‘Misschien kunnen we morgen praten.’

Met een glimlach op mijn gezicht ga ik op mijn bed liggen. Buiten breekt het onweer los. De takken van de bomen zwiepen tegen de ruiten aan. Soms ook kastanjebolsters, een scherp gekets, als bekken van vogels. De donder brult als een prehistorisch dier. Ik sluit mijn ogen en voel de trillingen in mijn lichaam. Bliksemschichten flikkeren in het duistere waas en vermengen zich met beelden van de video. Het bloed over haar dijen. Haar opengekerfde armen. Mijn opengekerfde armen. Herlinde en ik als een Siamese tweeling, alsof we aan elkaar vastgeniet zijn.

De notificatiebiep en het trillen van mijn telefoon. Met een zucht en een zweem van een glimlach lees ik haar bericht: ‘Kunnen we praten?’

Even doe ik alsof ik aarzel, maar dan typ ik: ‘Ja, natuurlijk.’

\",\"editionId\":\"5f8c077e-4644-481e-a85a-140d83263959\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"e76910a9-450c-4f48-9974-c898b9d5c027\",\"slug\":\"wim-lankriet-de-eerste-man\",\"title\":\"De eerste man\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Een man schuifelt naar me toe, zijn holle ogen kijken me vragend aan. \",\"htmlContent\":\"

Het enige licht in de gang komt uit de ramen aan de uiteinden, waardoor het naar het midden toe alsmaar donkerder wordt, alsof ik dieper en dieper een bos inloop. Ik kijk weer naar de foto en de tekst op de achterkant: Parigné-l’Evêque, 1915. Een dorp bij Le Mans. Meer vond ik er niet over terug.

Een man schuifelt naar me toe, zijn holle ogen kijken me vragend aan. Ik zeg dat ik mijn overgrootmoeder kom bezoeken. Elise. Hij herhaalt de naam met hese stem en heft traag zijn arm op, maar ik zie de deur met het juiste nummer al en glip naar binnen.

Het kamertje is minuscuul. Net genoeg plaats voor een bed en een persoonstafeltje. Wanneer ik haar de foto toon, kijkt ze weemoedig voor zich uit.

‘Dat is Ferdinand. Mijn eerste man. Ferdi.’ Ze haalt diep adem en tuurt door het raam. ‘Die foto herinner ik me goed. Dat was in Frankrijk, in het opleidingskamp waar hij terechtgekomen was. Daarna was hij aan het front.’

Ze staat op en schuifelt naar het bed, blijft een tijdje op de rand zitten en gaat liggen. ‘Eigenlijk had hij daar niet moeten zijn. Hij was vrijgesteld van militaire dienst.’

Ik vraag waarom maar ze zucht en trekt de deken tot aan haar kin. Ineens ziet ze er erg moe uit. En oud. Achtennegentig jaar. Plat op haar rug, met haar ogen dicht en haar mond wat open.

‘Als je niet over Ferdi wil praten, is het oké,’ zeg ik.

‘Ik heb niet zo’n goeie dag vandaag. Niets te maken met die foto. Ik voel me hier niet op mijn plaats. Gisteren kwam er een priester langs. Ik wilde niet met hem praten maar hij bleef aandringen. Ik werd kwaad en … ik heb mijn pispot naar zijn hoofd gegooid. Dat had ik niet moeten doen. Nu denken ze dat ik een vijs los heb.’

Ik glimlach even en zeg dat ze het wel zullen begrijpen, maar klink alsof ik het zelf niet geloof.

‘Neenee,’ zegt ze meteen. ‘Je moet niet veel doen voor ze een etiket op je plakken. Zo gaat dat met mensen van mijn leeftijd.’

‘Je bent het hier nog niet gewend, da’s alles. Maar dat komt wel.’

‘Ik weet het niet. Ik mis mijn huis en alleen te zijn.’

Ik knik en kijk naar de muur, weet niet wat ik verder nog moet zeggen. Ze glimlacht mistroostig en perst haar lippen op elkaar.

Een week later vergezel ik mijn ouders naar haar huis om er schoon te maken en een aantal dingen voor haar op te halen. Ik besluit een kijkje op de zolder te nemen. In de hoek is er een soort bergplaats. Onder allerlei rommel vind ik een oude kist. Op het deksel in vervaagde letters: Hazebrouck, 1915.

Zo vind ik het dagboek. Het zit in een zijvakje van de kist, een schrift met een grijszwarte moiré kaft. Het handschrift van mijn overgrootmoeder, toen ze ongeveer even oud als ik was.

‘1913. Dit wordt een goed jaar, een keerpunt in mijn leven. Ik ben nu achttien en zal me binnenkort verloven met Ferdi. En daarna trouwen we! Hopelijk dit jaar nog!’

Het gaat door tot in 1915. Achteraan vind ik ook een pakje brieven. Die zijn van Ferdi. Geschreven in Parigné-l’Evêque, de gemeente van de foto.

‘Het is nog slechter dan ik dacht. We hebben niet eens uniformen en lopen rond in een soort gevangenisplunje. Dunne stof waarin we half bevriezen. Het eten is afschuwelijk. Schenkel en bonen, cassoulet met ingewanden … Ik mis je zo erg en voel me hier totaal ontheemd. Het leger is niets voor mij. Ze hadden me beter de gevangenis ingegooid.’

Een paar dagen later ben ik weer in het bejaardentehuis. Nadat ik verslag uitgebracht heb over de vorderingen met de schoonmaak, begin ik voorzichtig over Ferdi. Ik zeg echter niets over de brieven.

Ze kijkt een poosje meewarig voor zich uit en begint dan te praten.

‘We trouwden begin 1914. Toen de Duitsers naderden, vluchtten we naar mijn tante in Hazebrouck. Die had iets tegen Ferdi. We moesten in aparte kamers slapen: ik op de eerste verdieping en hij in een zolderkamertje. Hij bleef meestal binnen, omdat we wisten dat de gendarmes Belgische jongemannen arresteerden en bij de opleidingskampen afleverden. Hij was vrijgesteld omdat we getrouwd waren, maar in 1915 veranderde de wet en konden ook getrouwde mannen opgeroepen worden. Toen het zijn verjaardag was, wilde ik het absoluut vieren in een nabijgelegen bistro. We aten vol-au-vent en dronken wijn. Toen kwamen er twee gendarmes binnen. Voor we beseften wat er gebeurde, was hij gearresteerd. Ik heb hem nooit meer teruggezien.’

Ze slikt en kijkt somber naar haar vingers. Een verpleegster komt binnen met haar avondmaal. ‘En, Elise? Gaan we ons vandaag een beetje gedragen?’

Thuis lees ik verder in de brieven.

‘Gisteren is er een groepje kerels aangekomen die al aan het front waren. Hun grauwe blikken maken me bang. Bang voor wat er komen zal. Ik denk vaak aan God. Opnieuw, ja. Je zal wel denken dat ik dom ben om mijn geloof terug te omarmen. Ik zou zoveel liever bij jou zijn, in jouw armen, en samen met jou niet in God geloven. Maar hier blijk ik hem hard nodig te hebben.’

Die nacht droom ik ervan. Een onzichtbare hand slaat soldaten uit de loopgraven alsof het ratten zijn. Bij de aanraking spatten ze uiteen. Het enige wat er van hen overblijft, zijn bloederige slierten vlees in de modder. In de smurrie voor mijn voeten ligt een gezicht. Een gezicht zonder hoofd, enkel een laagje gezicht, als een masker. Het is Ferdi. Het begint te verschrompelen en dan wordt het door de modder opgeslokt.

Zodra ik wakker ben, komt mijn moeder de kamer binnen. Haar gezicht is wit van de spanning. Elise is deze nacht op het voetbalveld naast het bejaardentehuis aangetroffen. Ze zat pal in de middencirkel, op een stoel die ze meegenomen had, in zichzelf pratend en met haar armen zwaaiend.

Ze vertelde het personeel dat het de Duitsers waren die haar uit haar kamer gesleept hadden, om haar op het veld te ondervragen. Ze hadden haar ook geslagen en gemarteld. Het waren de SS'ers die haar tweede man doodgeschoten hadden. Nu kwamen ze haar ook halen. Zonder twijfel zouden ze de volgende nacht terugkomen om hun werk af te maken.

Ons vertelt ze hetzelfde verhaal. Ze kijkt wild uit haar ogen. Mijn moeder zegt dat ze het zich niet zo moet aantrekken, waarna Elise meteen kwaad opkijkt: ‘Ze hebben godverdomme mijn twee mannen vermoord! En nu is het mijn beurt! Altijd die rotduitsers, altijd die verdomde moffen! Je zult het zien! Ze zullen me komen halen!’

Ik blader door de brieven. Vooral beschrijvingen van de slechte omstandigheden in het kamp, tot ik bij een brief kom die zegt dat de opleiding voorbij is, en het vertrek naar het front ophanden.

‘Normaal gezien komen we bij Langemark terecht. Maar eerst zijn we een paar dagen in Belle. Zo dicht zal ik dus bij jou zijn. Ik denk er de hele tijd aan. Het is maar twintig kilometer. Indien we elkaar halfweg ontmoeten, kunnen we samen naar Godewaersvelde vluchten, waar ik een nonkel heb. We kunnen daar een tijdje onderduiken en dan zien we verder. Laat je me snel weten wat je ervan denkt? Ik wacht op je antwoord.’

De hele namiddag rij ik met mijn fiets in Passendale en Langemark rond, langs de militaire kerkhoven. Uitgestrekte weiden met witte kruisen, zuilen met duizenden namen. Tachtig jaar geleden. Modderpoelen van bloed, pis, stront en rottende lijken. De stank en de ratten. Hier heeft hij gelopen. Hier is het voor hem geëindigd. Drie generaties verschil. Drie generaties eerder en ik had daar gelopen, in die woestenij van pijn, ellende en gore waanzin.

Een paar dagen later is Elise ‘s nachts weer buiten. Ze wordt binnengebracht met hoge koorts en in de vroege ochtend brengen ze haar over naar de spoeddienst.

Haar wangen zijn sterk ingevallen en ze ademt snel en onrustig. Haar stem is zwak en rasperig. ‘Het is mijn schuld dat hij dood is. Hij wilde deserteren en vroeg me of het goed was. Ik antwoordde dat ik het niet wist. Ik was bang. Ik was zo jong en zo bang.’

Ze slikt en kijkt me aan met glazige ogen. ‘In de eerste dagen dat hij aan het front was, gebeurde het al. Vermist. Ze hebben hem nooit teruggevonden.’

Ze herhaalt de laatste zin een paar keer. Haar ogen zijn zo helder blauw dat ze licht lijken uit te stralen. Daarna slaapt ze in.

Een paar uur nadat we naar huis terugkeerden, is ze overleden. Om negen uur, toen de zon net onderging. Zestien maanden voor haar honderdste verjaardag.

De volgende weken hielp ik mijn ouders verder in haar huis. In een dressoir vond ik een foto van Elise en een man die met een stoere blik naar de camera keek.

‘Dat is haar tweede man,’ zei mijn moeder. ‘Cyrille. Een communist die actief was in het verzet. Dat is ook zijn einde geweest.’

‘Wat is er met hem gebeurd?’

‘Hij was betrokken bij een sabotageactie. Het liep mis en hij werd door de SS op straat neergeschoten. Een paar dagen later is hij overleden. Hij was de echte vader van oma. En dus mijn grootvader.’

Ik kijk naar de foto en zeg dat ze zijn ogen heeft. Ik ook een beetje, niet? Ze glimlacht en knikt van ja.

Ik ga naar mijn kamer, leg de foto’s naast elkaar en kijk ernaar tot de gezichten vervagen. En ik denk weer aan haar laatste woorden, dat het haar schuld was.

\",\"editionId\":\"466165df-b3a7-4731-ba64-d03678e27492\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"516ac0ef-2ac9-4246-a941-810a8ab9bdf7\",\"slug\":\"wim-lankriet-zonder-licht\",\"title\":\"Zonder licht\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Er lijken hier wel twintig wegen en vijf tramlijnen samen te komen. \",\"htmlContent\":\"

De chaos overstelpt me meer dan gewoonlijk. Er lijken hier wel twintig wegen en vijf tramlijnen samen te komen. Snel loop ik de Churchilllaan in. Hoe zal Samantha eruitzien? Hoe zal ik me erbij voelen, haar zo te zien? Ik hoop dat Karel er niet is. Dat ik alleen met haar ben. Maar natuurlijk zal hij er zijn, hij is haar vader. Het geraas van de verkeersstroom jaagt me de zijstraten in, waar ik verloren loop en mijn telefoon nodig heb om het ziekenhuis te vinden.

De warmte van de wachtruimte ontspant me meteen. Aan de machines koop ik een chocolademelk en een Milky Way. De reep is verschraald en de vulling smaakt als een vlakgom. Ik kauw mechanisch, terwijl ik naar het bord boven de receptie kijk. Blijkbaar moet ik de rode pijlen volgen. Rood is niet goed, zeg ik tegen mezelf.

Even later ben ik in de gang van haar kamer. Karel zit op een stoel naast de deur. Wanneer hij me ziet, knijpt hij zijn ogen tot spleetjes. Zijn bril ligt op zijn dij en ziet eruit als een verfrommelde krant.

‘Ik ben Ophelie,’ zeg ik.

‘Ophelie… ’ Even ziet hij eruit alsof hij in zijn hoofd naar zijn hersenen zoekt. ‘Ja, natuurlijk. Wil je binnenkomen?’

Samantha ligt op het bed met haar armen naast zich. Een verband omvat bijna haar hele schedel en ze draagt een neksteun. Haar handen zijn lijkbleek, klein, zien eruit alsof ze onder water zitten. Karel brengt me op de hoogte van wat de dokters gezegd hebben. Telkens een paar zinnen en dan zwijgt hij weer even. Hersenbeschadiging. Het woord staat als een blok graniet in het midden van de kamer. Ik zie beelden van mensen die met een lepeltje gevoerd moeten worden en mijn voorhoofd begint te gloeien.

Met weke knieën loop ik naar haar toe. Een poosje blijf ik op een meter van het bed staan. Mijn lichaam is net een hoop samengeperste lucht met een laagje huid eroverheen. Dan stap ik vooruit en neem haar vingers vast. Klam en vochtig, slap en zwak, alsof er niets in zit.

Oudejaarsavond, bij Heiligenborre. Daar in die bocht voorbij de vijver, dat donkere gat met de hoge bomen. Hij had een paar joints gerookt en reed zonder licht. Samantha droeg haar fietshelm niet. Waarschijnlijk was ze nog altijd overstuur. Had ik me niet afgewend toen ze me wilde kussen, dan was ze niet zo beschaamd mijn kamer uitgelopen en op haar fiets gesprongen. Dan had ze hier niet gelegen en had ik hier niet gestaan.

Ik heb zin om tegen haar te praten, zelfs als ze me niet kan horen. Zoals ik me had voorgesteld, toen ik op de tram zat. Maar hoe ze daar ligt, zo ijzig stil, dat had ik niet verwacht. Ik vraag me af of ze me zou herkennen, als ze wakker werd. Vorige week zaten we nog naast elkaar, over haar iPad gebogen, leerde ze me hoe je in Procreate selecties maakt, platte kleurvlakken, alle stappen en technieken voor het inkleuren. Nu weet ze misschien niet eens meer wat een iPad is.

Ik ga op de radiator onder het raam zitten, staar naar het bed tot het wazig wordt. En dan naar mijn vingers, de nagelriemen. Hoe hoekig en onregelmatig die zijn, de vergelingen bij de hoekjes. Beelden die ook vervagen. Zo kijk ik naar allerlei dingen, tot ze in schimmen veranderen. Ik ga aan het raam staan en kijk naar buiten. Even ontspant dat me, maar dan is er weer die opgehoopte lucht in mijn longen. Mijn adem stokt en ik moet geeuwen. Het duurt bijna een minuut voordat ik weer normaal kan ademen. Mijn hoofd draait en ik sta recht. Karel vraagt of alles oké is. Ik haal mijn schouders op en mompel dat ik even naar buiten ga, dat ik misschien wel naar huis ga.

Hij knikt met een bezorgd gezicht, steekt zijn wijsvinger op en haalt iets uit zijn tas. Het is Samantha’s iPad. ‘Ze sprak zo vaak over jou. Ik ben er zeker van dat ze zou willen dat ik je dit geef.’

Ik weet niet wat ik moet zeggen, knik met een flauw lachje en bedank hem.

Zodra ik buiten kom, begin ik te trekkebekken. Ik ga op een bank zitten. Tranen rollen over mijn wangen. Ik haat het dat dit gebeurt en probeer het tegen te houden, waardoor het alleen maar meer pijn doet. De grijze hemel, de wolken, een vliegtuig, een vlucht kraaien en hun gekrijs. Ik speur de ramen af tot ik het silhouet van Karel zie, maar het kan ook iemand anders zijn.

Er komen mensen aan. Een koppel van in de vijftig met een kind. Ik kijk naar beneden, zodat ze mijn gezicht niet kunnen zien. Ze lopen me voorbij. Wanneer er sneeuwvlokken neerdwarrelen, begint het kind te lachen en sprongetjes te maken. Het doet me glimlachen.

Ik kijk naar de wolken, wrijf mijn ogen droog en loop achter hen aan, tot ik op de Brugmannlaan uitkom. Ik besluit naar huis te wandelen. Drie kwartier, hoogstens een uur. Ik trek mijn muts over mijn oren en de mouwen van mijn jas tot over mijn kneukels. Dikke sneeuwvlokken dansen in de wind. Ik kijk naar de grijze lucht en dan naar de lange brede laan, die glooiend naar de horizon stijgt en daar bruusk ophoudt, alsof er daarachter niets meer is.

\",\"editionId\":\"b15ea0e6-8f58-4e16-8fca-61149bbfb58c\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]