P29:[{"_33":45,"_35":36,"_37":46},"{\"type\":\"next\",\"value\":{\"data\":{\"author\":{\"displayName\":\"Ida Blom\",\"image\":\"https://res.cloudinary.com/papieren-helden/image/upload/v1675420666/mjxyyvgezlym0am2gnzd.jpg\",\"imageAuthor\":\"\",\"id\":\"b6a34cec-d4f8-4381-b3a5-c4f33728dd3b\",\"slug\":\"ida-blom\",\"stories\":[{\"id\":\"51f11708-f7d2-4f27-86a0-f949741bb0d2\",\"slug\":\"ida-blom-ida-blom\",\"title\":\"Ida Blom\",\"type\":\"bio\",\"intro\":\"Ida Blom (1993) studeert proza aan de Schrijversvakschool en werkt in een bibliotheek\",\"htmlContent\":\"

Ida Blom (1993) studeert proza aan de Schrijversvakschool en werkt in een bibliotheek

\",\"editionId\":null,\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"6f825df8-ee5c-42bf-ab6b-d422300a132e\",\"slug\":\"ida-blom-een-allerlaatste-poging\",\"title\":\"Een allerlaatste poging\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"(Ben zei altijd dat ik mijn plek op de wereld niet in durf te nemen)\",\"htmlContent\":\"

Natalia,

Je zal je tijd aan iets anders willen besteden dan aan het ontcijferen van mijn kleine, compacte handschrift (Ben zei altijd dat ik mijn plek op de wereld niet in durf te nemen).

Je hebt mijn mailtjes niet beantwoord en ook op mijn voicemail kreeg ik geen reactie, terwijl het me toch belangrijk lijkt dat wij elkaar een keer leren kennen. Als iemand lang genoeg niet antwoordt (dagen, weken, maanden), is het net alsof ze niet bestaat: alsof ze is opgelost, of de rivier in gewaaid omdat ze er ’s nachts net te dicht langs fietste. Soms vraag ik me af hoeveel lijken er op de bodem liggen, naast verroeste fietsen en bierblikken. En of je teen gegrepen kan worden door een halfdode als je er ’s zomers in zwemt. Dit klinkt allemaal best duister, en eigenlijk wilde ik het licht houden. Even terug naar het begin.

Om onze relatie te snappen, moet je weten hoe alles ontstond. Toen ik Ben ontmoette was ik erg fragiel. Eerlijk gezegd had ik me in de armen van elke willekeurige man geworpen als hij maar zei dat ik mooi was. Hij werkte bij de botenverhuur en ik bij de receptie van het hotel tegenover de rivier. Ik had de hele dag niks te doen, en als er dan eindelijk een hotelgast kwam om iets te vragen over museumkaartjes of kroegentochten keek ik steeds stiekem naar Ben, langs die gast heen. Hij zag er stevig uit, met zijn dikke wenkbrauwen en bonkige Timberlands, en dan die armen, alsof ze losgerukt zijn van een Grieks standbeeld – dat had een magnetische werking op me. Wat ik het leukst vond aan hem was dat hij totaal niet behulpzaam was. Als iemand een bootje wilde huren haalde hij zijn schouders op en wees hij naar de grijze hemel, zo van, ‘ik zou het niet doen als ik jou was’. Dan schoof hij zijn bril dichter op zijn neus, pakte zijn boek erbij (David Foster Wallace, ik weet het, cringe), ging onderuitgezakt voor het hutje van de verhuur zitten en vertrok weer naar zijn eigen wereld. Ik zat dan gebiologeerd naar hem te kijken, want ik kan dat zelf niet, vertrekken naar een andere plek. Ik heb nul ongelezen berichten en neem altijd meteen mijn telefoon op. Wat zou ik graag eens willen wegdromen. Leest hij nog steeds zo veel? Ik hoop wel dat je hem zijn vrijheid gunt. Hij heeft iemand nodig die snapt dat hij zijn eigen plan trekt, en dat hij zich niks aantrekt van regeltjes of structuur.

Ik was tevreden geweest als ik hem de hele zomer alleen maar van een afstand had mogen bekijken. Steeds als ik ‘s ochtends langs de verhuur liep en de mist nog over de rivier hing schrok ik weer een beetje van hoe moeiteloos knap hij was, dat iemand hem belde en hij kort en luid aan de telefoon sprak terwijl hij een sigaret opstak, grijze wolken uitblies terwijl hij het einde van de rivier zocht met zijn ogen. Ik verwachtte half dat het water zijn stem terug zou werpen als een echo, dat het zijn stem niet op kon slokken omdat die te zwaar was, te groots. Ik val altijd al op mannen die het eigenlijk te druk hebben met zichzelf ontdekken om tijd voor me te maken: dan wil ik bewijzen dat ik de zeldzame vrouw ben die wel de moeite waard is. En dat ben ik ook, die zeldzame vrouw, denk ik.

De eerste keer dat hij het hotel binnenstapte vroeg hij of ik een briefje van twintig kon wisselen. We mochten geen contant geld in de kassa bewaren omdat we dan beroofd konden worden, maar ik pakte mijn blauwe handtasje en graaide door de bonnetjes, haarspelden, lipgloss en een uitgedroogde mandarijn, om te zien of ik misschien ergens nog wat muntjes had. Hij keek toe. Voor het eerst waren de rollen omgedraaid en werd ik bekeken. Ik keek terug en er speelde een glimlach om zijn mond, die van dichtbij gezien een beetje scheef bleek te zijn. ‘Ik heb niks,’ fluisterde ik. Zijn blik was zacht, geamuseerd, alsof ik alles fout mocht doen. Ik wist toen nog niet dat hij altijd zo naar me zou kijken.

Daarna kwam hij vaker langs. Hij vroeg dan iets willekeurigs, over de kamers, of hoe ver ik ‘s ochtends moest fietsen. Het duurde even voordat ik doorhad dat hij dat alles niet wilde weten, hij wilde gewoon dat ik weer zou blozen of iets uit mijn handen zou laten vallen als hij dichtbij kwam staan, met zijn lucht van sinaasappel-zweet-zonnebrand. Ik fluister liever dan dat ik praat, maar dat vond hij niet erg: hij leunde gewoon wat dichter naar me toe. Soms denk ik dat ik hem ruik als ik op de pier sta, maar blijkt het een kind met een sinaasappelijsje te zijn of een vrouw die haar wangen insmeert. Ruikt hij nog steeds zo? Of zijn jullie geuren inmiddels vermengd tot één walm, zoals wel vaker gebeurt bij burgerlijke stellen?

Ik zag toevallig dat jullie een kleine op komst hebben. Wat leuk! Ik had eigenlijk gedacht dat Ben nooit kinderen zou krijgen, althans, hij zei altijd dat hij dan gedwongen zou moeten worden omdat het van hem niet hoefde, zo’n baby, vanwege het naderende einde van de aarde enzo. Maar misschien is hij van gedachten veranderd. Ik was wel bezorgd, je had zo lang niks op Instagram of Twitter gepost: als ik langs de rivier fietste dacht ik soms dat ik je gezicht zag in het zwarte water… En toen was daar de zwangerschapspost. Aan je buik te zien wordt het een enorme baby. Ben was juist heel klein, heeft hij dat verteld? Ik was ook klein toen ik geboren werd. Klein en laat waren we, alsof we eigenlijk niet wilden bestaan.

Ik weet nog goed dat ik dacht dat ik zwanger was. We konden niet van elkaar afblijven die zomer en ik vergat de pil te slikken, waardoor ik hem hardhandig van me af moest duwen als hij kwam. Maar ja, je weet hoe sterk hij is, en dat als je eenmaal onder hem ligt je daar voor altijd zou willen liggen. We waren zo innig verstrengeld dat als hij in zijn vinger sneed, ik bijna een pleister op de mijne wilde plakken.

Die week dacht ik echt dat er iets in me groeide: ik liep over straat en voelde me anders. Ik dacht: misschien is het nu zo groot als een boontje, maar precies die middag werd ik ongesteld. Ik was er al bijna aan gewend geraakt, dat ik de hele dag ons kindje in mijn buik zou dragen als een geheim, en als een overwinning: dat hij zijn stoere, anti-burgerlijke bestaan had opgegeven om met mij een familie te stichten (als het dan toch moet, dan maar met jou, had hij me dan lieflijk toegefluisterd). Maar ik weet dat dit niet het einde hoeft te zijn: mensen kunnen elk moment van gedachten veranderen, ontslag nemen, hun koffers pakken en met nieuwe dromen wakker worden.

Ik hoop niet dat ik je jaloers maak door dit op te schrijven. Als ik het aan niemand vertel zal het ook maar vervliegen, onze liefdesgeschiedenis. Het kan romantisch zijn, zo helemaal opgaan in elkaar tot de wereld om je heen vervaagt, maar het maakt ook dat je geen getuigen hebt van wat zich allemaal voltrok. Lang is het anders geweest, maar nu weiger ik om uitgegumd te worden. Als de enige persoon met wie je herinneringen deelt jou vergeet (of weigert te erkennen dat je bestaat), is het alsof je in die tijd even niet hebt geleefd, alsof je een geest was. En al die woorden die verloren gaan! Die taal die je samen ontwikkelt als je verliefd bent – de grappen en liedjes, en al die lange blikken. Als je geen liefde hebt om je in te storten, waarom word je dan nog wakker?

Ik weet ook wel dat jullie inmiddels je eigen taal zullen hebben, maar het is niet hetzelfde als bij ons. Wat dat betreft is een eerste liefde toch iets waar je al je andere liefdes mee zal vergelijken, of je nou wilt of niet. En ik weet dat hij geen foto’s meer van me heeft, die heeft hij in een plastic tas door de brievenbus gedouwd toen ik op vakantie was. Ik heb er een bijgestopt, voor als hij inmiddels een beetje bedaard is, of ooit nog wil denken aan hoe het toen was.

Alle goeds,
Louise

\",\"editionId\":\"111df4b9-a36e-4e4f-b99c-f72fcd05be08\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"fcd7f6b9-c772-4690-93c3-1060979fa096\",\"slug\":\"ida-blom-eloisa\",\"title\":\"Eloisa\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Ik zat onder de piano terwijl ze speelde en liet de noten over me heen vallen.\",\"htmlContent\":\"

Ik zat onder de piano terwijl ze speelde en liet de noten over me heen vallen. Haar benen raakten dansend de pedalen. Zij had de lange benen van onze vader, ik was klein zoals onze moeder, en haar moeder, en haar moeder. Buiten liet de wind de bomen fluiten. De zon zakte traag het weiland in, dat gehuld in roze gloed achterbleef. Ik hield mijn adem in zodat ik leeg was, en de muziek me op kon vullen.

Ze vertelde me over Rome, over de mannen die bij de fontein rondhingen en cocktails voor haar wilden kopen bij de bar met de gouden glazen. Alessio was mijn favoriet, omdat hij een snor had en roze rozen voor haar meebracht. Als ze ‘s nachts thuiskwam, en de chocolademelk van Nonna op het vuur stond, kwam ik naast haar zitten in de keuken en haalde ze haar mooie borstel door mijn haren terwijl ze sprak over feesten die doorgingen tot de vuurvliegjes zich verzamelden en je alle sterrenbeelden kon aanwijzen in de zwarte hemel. De rode kater nestelde zich tevreden spinnend aan onze voeten en we giechelden om de blaadjes die hij in zijn vacht had zitten. Hij wilde niet naar feesten in Rome, hij wilde jagen op zwarte muizen in het bos.

De laatste keer dat ze thuiskwam had ze hem meegenomen. Ze stonden in de hal met rode wangen van de kou, en hij rustte zijn arm om haar middel. Nonna sprak al weken over zijn komst; ze herhaalde zijn naam als een mantra terwijl ze de trap poetste en terwijl ze slierten spaghetti draaide, die ze over het wasrek te drogen hing. Ik stelde mijn poppen in een rijtje op, van groot naar klein, en legde mijn verhalenschriftje op de keukentafel, zodat hij er misschien naar zou vragen. De keuken was nog nooit zo schoon geweest, en Nonna had de mooie servetten uit de kelder gehaald. Toen hij de deur openzwaaide rook het huis meteen anders, naar zoete tabak en een bloem die ik niet thuis kon brengen. Nonna leek opeens heel klein toen ze haar hand naar hem uitstak, met kraaloogjes bekeek ze hem nieuwsgierig vanachter haar brilletje. Hij droeg een wollen jas, en had bruine krullen die hij achter zijn oren stopte. Ik keek naar zijn wimpers, die lang en donker waren en zijn ogen omlijstten. Als hij naar Eloisa keek werden zijn ogen groot en zacht. Die nacht wenste ik dat iemand zo naar mij zou kijken.

Het maanlicht scheen door een kiertje van het gordijn op mijn voeten en ik kon niet slapen. Vroeger kroop Eloisa bij me in bed als het laat was en voelde ik haar warme adem in mijn nek. Dan kneep ik mijn ogen dicht en deed alsof ik sliep. Ze rook anders, naar de buitenlucht en kampvuren, en ik hoorde haar hart bonzen van alles wat ze die nacht beleefd had. Ik wist wel wat ze deden; alle oude kinderen uit het dorp renden ‘s nachts door de weilanden en dronken wijn, ze werden wakker in een hoopje mensen in een schuur. ‘s Ochtends vroeg vertelde ze over de verboden dingen die ze had uitgevoerd, alsof we even oud waren: de zelfgestookte drank die Franco had meegenomen, de stelletjes die achter bomen verdwenen en blozend terugkwamen, Emilio die huisarrest had en uit het raam was geklommen. Haar stem zakelijk, alsof zij het allemaal heel normaal vond maar het toch even aan me kwijt wilde. Daarna gingen we in onze pyjama’s naar buiten met blote voeten in het natte gras, en liepen we langs het bos naar de rivier om naar de familie van padden te kijken. De grootste pad zat er al sinds ik geboren werd, en als we aan kwamen lopen kwaakte hij steeds iets hoger. Ik stelde me voor dat de twee kleinste padden zusjes waren die samen in slaap vielen. Ze zaten dicht naast elkaar en knorden met het stromen van de rivier.

Nu keek ik naar de grijze beer die boven op mijn boekenkast zat. Soms dacht ik dat hij bewoog als ik even niet keek. Zijn pootjes waren zo oud dat er stukjes hooi uitstaken en hij overal prikte bij het knuffelen, en hij keek met een serene glimlach uit over mijn kamer. Opeens schaamde ik me voor die beer, en de verzameling poppen die ik had uitgestald, en mijn dekbedovertrek met kleine strikjes. Ik nam me voor om Nonna de volgende dag om een nieuw dekbedovertrek te vragen.

Nonna had het weleens over Alessio’s familie gehad terwijl ze mijn haar vlocht voor ik naar school ging. Als ze een klit tegenkwam trok ze hard aan de kam, waardoor ik steeds op mijn lip moest bijten om stil te zijn. Ze zei dat Alessio’s moeder actrice was die in het grote theater in Rome optrad, en dat ze diamanten kettingen droeg. Ze was zelfs een keer op diner geweest bij de president, en nu stuurde die haar elk jaar bloemen op haar verjaardag. Dit wist Nonna allemaal van de vrouw van de slager, die het van haar buurvrouw had gehoord. In ons dorp kon je niet veel doen zonder dat er over je gefluisterd werd. Steeds als Nonna iets verteld had, nam ze een grote slok van haar koffie. Nonna slurpte eigenlijk altijd, maar toen Alessio kwam eten die avond at ze heel voorzichtig, ze kauwde lang op elk hapje en keek ondertussen steeds naar Eloisa, die druk praatte over hun nieuwe appartement.

‘We kijken uit op het water, en elke avond schijnt de zon zó de kamer in dat het licht net goud lijkt,’ zei Eloisa, en haar ogen werden groot, alsof ze weer even verbaasd was over hoe haar leven gelopen was. Nonna vroeg over de vloeren, en de antieke spiegel op hun slaapkamer, en de kleine blauwe tegeltjes op de badkamer.

‘En padden?’ zei ik, harder dan ik had bedacht.

‘Padden?’ Alessio legde zijn bestek neer.

‘Zitten er ook padden in het water?’

Eloisa veegde langzaam met haar servet langs haar mond, legde hem op haar schoot en zei, ‘Ik heb niet gekeken.’

Nonna schepte meer spaghetti op mijn bord, ook al had ik geen honger meer, en Alessio vertelde over zijn baan bij de bank. Ik staarde naar zijn grote hand die over Eloisa’s hand streek.

Ik mocht bij haar langskomen, het weekend van mijn elfde verjaardag. Ze had een klein taartje gekocht bij de bakker, met gouden marsepeinen roosjes erop, en het stond al klaar op de keukentafel. Eloisa pakte een groot mes uit de la, en stond toen zo lang uit het raam te kijken dat ik even dacht dat ze me vergeten was. Mist kroop over de rivier, en langs het water liepen mensen krom door de kou. Met een ruk draaide ze zich om.

‘Sorry, ik zag Alessio lopen dacht ik even, maar het was hem niet.’

Ze sneed zorgvuldig een stuk af en gaf het aan me op een roze bordje.

‘En hoe voelt het om elf te zijn?’

‘Hetzelfde,’ zei ik, tussen twee happen door.

‘Uitkauwen voor je spreekt, alsjeblieft.’

Ze zat met rechte rug tegenover me, haar handen in haar schoot, en at zelf niets. Afwezig wendde ze haar blik terug naar het raam. De diamanten om haar nek schitterden even in de zon.

Ik nam me voor om nooit verliefd te worden. Mensen die verliefd zijn wachten alleen maar.

\",\"editionId\":\"cfcfa7b5-5f33-4ca3-86de-4abc87d7c8e3\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"32f11270-21ae-442a-a482-6800199b2e64\",\"slug\":\"ida-blom-onleesbaar\",\"title\":\"Onleesbaar\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Het gebeurde zo snel dat het leek of ze droomde. Ze was de slaapkamer van haar zus ingeslopen omdat ze Edits vest zocht\",\"htmlContent\":\"

Het gebeurde zo snel dat het leek of ze droomde.

Ze was de slaapkamer van haar zus ingeslopen omdat ze Edits vest zocht, dat met lichtblauwe pailletten aan de mouwen. Magda kon de bergen kleding op de grond nauwelijks onderscheiden, enkel geholpen door de zaklamp van haar telefoon. Een jasje van nepbont, panties met strepen, dunne blouses met patronen: ontelbaar veel identiteiten voor een vrouw, wachtend om verkozen te worden. Ze liet haar hand door de zachte stoffen gaan en raapte een rode trenchcoat van de grond. In de spiegel verdronken haar schouders in de schoudervullingen. (In het donker vervormen spiegels mensen. Ze had niet zichzelf gezien, maar iemand die op haar leek en met schuldige ogen terugstaarde.)

Het vest lag er niet. De kamer rook alsof iemand er net nog een sigaret had opgestoken. Op de bureaustoel lag een roze leren broek.

Het dagboek vond ze in de bovenste la van het bureau. Zo’n vanzelfsprekende plek dat Magda er een moment mee in haar hand had gestaan, niet wetende wat nu. Twijfel bekroop haar, het ging op haar schouder zitten als een klein gemeen dier, maar ze schoof resoluut de la dicht en sloop met het dagboekje onder haar arm terug naar haar kamer.

Zo heeft ze het dagboek van haar zus gestolen.

In het licht van de lantaarn zoekt ze naar haar naam. Ze leest kriskras, zinnen van maanden geleden, van gisteren, van vorig jaar. Ze neemt zoveel informatie op als haar ogen aankunnen.’Ik denk aan hem als ik inadem en als ik uitadem.’ ‘Soms zijn mijn emoties te groot voor mijn hart en ben ik bang dat ik barst.’ ‘Ik voel me schuldig, maar Pippa zegt dat alles gebeurt om een reden.’ De zinnen zijn raadselachtig, alsof er dichte mist optrekt die Edits gedachten omhult. Magda bladert en Edits handschrift wordt steeds kleiner. De gedachten willen niet gelezen worden.

Ze heeft een nauwkeurig lijstje bijgehouden van de geheimen die ze voor Edit heeft moeten bewaren: de sigaretten die ze verstopte in de doos met naaispullen, de naamloze jongen met blauwe plukken in zijn haar die op een avond uit Edits raam klom, de zijden blouse met beveiligingstag die Magda in de wasmand vond. Deze inkijkjes in haar leven, klein en schokkend, gaven Magda het gevoel dat haar zus langzaam van haar wegdreef, en toen haar zus op een ochtend naar beneden kwam met een zwart lijntje onder haar ogen, wenkbrauwen die met een pincet waren bijgewerkt tot het stompjes waren, wist Magda dat er iets voorgoed voorbij was. Toch koestert ze de hoop dat zij dit weer om kan draaien, als ze maar genoeg haar best doet.

Als ze zou weten waar Edit aan denkt, haar genoeg bestudeert, zouden ze weer op de achterbank kunnen zitten op weg naar een Zweeds meer, hun armen samensmeltend in de oven die de auto is. Dan kan ze tijdens wandelingen weer op Edits rug klimmen, zoals een pasgeboren aapje zich aan haar moeder vastklampt. Ze kan zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst haar hand heeft vastgehouden. Edit is vergroeid met Pippa en Lot nu, allebei even lang en boos als zij, en met zijn drieën lopen ze gearmd door het dorp als een driekoppig monster. Ze hebben alledrie borsten gekregen dit jaar, en het lijkt alsof ze daardoor rechter lopen, trots op hun nieuwe rondingen. Wanneer zij aan de keukentafel zitten en Magda iets uit de koelkast pakt, is het alsof ze het huis van een vreemde is binnengedrongen. Zwijgend pakt Magda dan haar drinkyoghurt, en nadat ze een laatste aarzelende blik naar haar zus werpt verdwijnt ze de trap weer op, haar bed in.

Nu zit ze op de grond van haar kamer. Het dagboek heeft ze onder een kussen gelegd, zodat het haar niet aan kan staren. Buiten is het zo donker dat de kleur uit de kamer wordt getrokken. De avond is loom en heet, en als ze met haar arm zwaait is het alsof ze in een aquarium woont. Als ik nu smelt, denkt ze, hoelang zou het dan duren voordat iemand me zoekt? Zou Edit het plasje oplepelen, haar in een potje op haar bureau zetten, of aan een ketting om haar nek dragen?

Beneden slaat de voordeur dicht. Het lijkt een eeuwigheid te duren, dan verschijnt er een silhouet in de deuropening. Magda slaat snel een boek open dat naast haar bed ligt.

‘Je bent alleen thuis vanavond,’ zegt moeder opgewekt. ‘Ik heb mijn seminar over vrouwelijke leiders.’ Ze loopt naar het raam en zet het op een kier. De avondwind ruikt zoet, naar magnolia’s en een restje zonlicht. ‘Er staat lasagne in de koelkast.’ Ze kijkt naar een hoopje kleren op de grond alsof het een geopende vuilniszak is.

‘Hm,’ zegt Magda alleen, en ze slaat met bedachtzame blik de bladzijde om. Ze leest een paar keer dezelfde zin. Als kraaien een paar hebben gevormd, blijven ze hun hele leven bij elkaar. Ze denkt aan de opgezette kraai op school, die met zijn vleugels gespreid aan een tak is vastgelijmd – hij blijft alleen achter als de lokalen leeg zijn, en iedereen naar huis is.

‘Is dit iets wat een leider zou dragen?’ vraagt haar moeder, en ze strijkt met haar handen over haar jurk.

‘Girlboss.’

‘Wat?’

‘Niks.’

Met een zucht loopt moeder naar de deur. ‘Edit is naar de Next vannacht,’ zegt ze nog, en ze verdwijnt naar de gang. Magda veert op.

Ze heeft al vroeg geleerd dat relaties kwetsbaar zijn; dat meisjes die je de ene dag een armbandje geven, de volgende dag over je kunnen fluisteren. Toen Magda op school zei dat haar tante een beroemde zangeres was die in Amerika optrad (als een grapje, tot ze de ogen van haar klasgenoten zag), zag iedereen haar voor één gelukzalige week staan. De zangeres leek op haar: ze had ook bruine ogen, dezelfde moedervlek boven haar mond, en er werd gezegd dat Magda dat dan wel geërfd zou hebben van haar, ook al wisten de klasgenoten ergens wel dat genen zo niet werken.

Een populair meisje met lange blonde vlechten nam Magda mee naar de wc om samen lipgloss op te smeren, en een lang meisje met een leren jas, dat haar normaal negeerde, schoof vertrouwelijk haar arm door de hare op weg naar gymles.

Als ze met haar vingers aan haar plakkerige lippen voelde kreeg ze steeds weer dat gevoel dat ze ergens bij hoorde, dat de kinderen haar in hun groep opnamen, een warme gloed die ze niet kende. Deze nieuwe positie bleek echter breekbaar, en de rituelen snel vergeten. Toen ze de volgende maandag op school kwam was iedereen meer geïnteresseerd in Halla, een nieuwe Zweedse leerling met heldere blauwe ogen en haar dat naar vanille rook. Halla vertrok na een maand naar een andere school. Alles was weer bij het oude.

Als het huis stil is loopt Magda naar de bushalte. Er klinken tikjes van motten die tegen de lantaarnpaal vliegen, steeds opnieuw de warmte opzoeken. Een stelletje loopt langs, zacht pratend, innig verstrengeld. Daar komt de bus al: nu kan ze niet meer terug. Ze stapt in en voelt dat de andere passagiers naar haar kijken. Die vragen zich vast af wat ze daar doet, zo jong en alleen, een mysterieuze schoonheid met opgestoken haren en blauwe wimpers. Naast haar zit een oude vrouw, die met haar hoofd tegen het raam leunt, haar ogen gesloten. Ze slaapt, of misschien zit ze hier al een paar uur zonder dat iemand het heeft gemerkt. Het licht van de bus doet haar grijze haren glanzen, en onder die grijze glans liggen donker gepoederde wangen. Er staat een geruite tas bij haar voeten die groot genoeg is om een lichaam in te vervoeren. Ze draagt een lange paarse rok waar zwarte puntige laarzen onderuit piepen.

Met een schok stopt de bus voor een zebrapad. De vrouw schiet overeind en grijpt Magda’s hand vast, haar lange zwartgelakte nagels schampen langs haar palm. Meteen daarna valt ze weer in slaap, zachtjes prevelend.

Kon ik dit maar aan iemand vertellen, denkt Magda, en ze kijkt naar de huizen en levens die de bus passeert.

De bar is donker, Magda ziet geen gezichten maar flarden van mensen. Ze voelt de techno bonzen in haar borst en hoopt dat niemand naar haar kijkt. Het is alsof ze een andere taal spreekt dan de zee van minirokjes en spijkerbroeken die haar omringen, en dat iedereen kan zien dat ze hier niet hoort. Vanaf een kruk bij de bar ziet ze hoe een jongen met stekeltjeshaar een groot glas bier bestelt. Hij zet het aan zijn mond en drinkt het in drie gulzige slokken leeg. Edit en haar vriendinnen staan in een hoek van de bar, hun ruggen over iets gebogen. Pippa heeft hoge witte laarzen aan, en Edit draagt hakken met open tenen die Magda niet herkent.

Magda tikt de schouder van haar zus aan en doet een stap achteruit. Ze draait zich om.

‘Heb je mijn jas aan?’ zegt ze ijzig.

‘Niet zo enthousiast,’ probeert Magda, en dan: ‘Er was net een rare vrouw in de bus.’ Ze moet hard praten om boven de muziek uit te komen maar ze heeft dit verhaal bewaard, en het in haar hoofd al een paar keer aan haar zus verteld.

‘Ik moet even iets zeggen tegen iemand.’ Edit loopt naar de DJ die onderuitgezakt achter zijn laptop zit. Magda volgt de stipjes licht die de discobal door de ruimte strooit. Haar schoenen plakken aan de vloer, glimmend van bier en zweet.

‘Weet mama dat je hier bent?’ Haar zus staat weer naast haar, met een natte spons probeert ze een vlekje rode wijn uit haar jurk te schrobben. De vlek groeit.

‘Ik zat net naast een hele rare vrouw in de bus,’ zegt Magda weer, en ze wiebelt haar voeten in afwachting van iemand die luistert.

‘Geef eens antwoord.’ Edit kijkt naar haar jas en knippert langzaam.

‘Ik had niks om aan te trekken,’ mompelt Magda.

De ogen van haar zus glanzen in het donker. Ze heeft kleine blauwe diamantjes in haar ooghoeken geplakt, en met een gezicht dat nog even onleesbaar is zegt ze: ‘Nou, welkom bij de grote mensen.’ Ze draait zich om naar een lange jongen met stoppels. Haar stem komt weer tot leven, alsof ze nu pas wakker wordt.

Magda gaat op een roodfluwelen bank zitten die tegen de muur aan staat en wurmt haar vingers tussen de kussens. Ze hoort net niet wat mensen tegen elkaar zeggen en denkt aan de keren dat ze bijna in slaap viel op de achterbank, zachte flarden van zinnen opving van haar ouders over dingen die ze niet begreep. Bij een biljarttafel vindt ze een glas waar nog de helft van een roze drankje inzit. Ze slaat het achterover en hoopt dat iemand het ziet, graait dan in een schaaltje pinda’s. Edit staat met een jongen bij de bar. Zijn hand rust op haar onderrug. Misschien is dat de jongen uit haar dagboek.

Opeens is daar Halla, die met haar felle ogen dansende tieners opneemt. Zij die haar klasgenoten om haar vinger had gewonden en toen opeens van school verdween. Dapper van het slokje loopt Magda op haar af.

‘Ik dacht dat ik de jongste was hier,’ zegt ze. ‘Mijn zus is die met de blauwe jurk.’

Halla kijkt naar Edit en wijst dan naar een tengere jongen met bruine krullen die bij de wc staat. Hij danst met zijn ogen dicht en zwaait met zijn armen, net zo in zijn eigen wereld als de prevelende vrouw in de bus. ‘Mijn broer is nu al dronken,’ zegt Halla, en ze rolt met haar ogen. ‘Ik haat dronken mensen. Zo gênant.’ Ze aait met haar handen over haar jasje van nepbont, teder, alsof ze een kat draagt. Het lijkt haar niet uit te maken dat ze hier niet thuishoort. Fronsend en vol interesse kijkt ze naar de oudere kinderen; ze laat haar blik langs de gevormde groepjes glijden alsof ze kritisch onderzoek doet naar feestende pubers.

Magda hoopt dat ze niet naar de cocktail ruikt. Nu pas voelt ze de belofte van de nacht die voor haar ligt, dat er haar, ondanks Edits onverschilligheid, iets te wachten staat. ‘Heeft je broer je meegevraagd?’

Halla schudt haar hoofd resoluut en haar ogen vlammen even, kort maar onmiskenbaar. ‘Ik ben hem gewoon achterna gefietst. Ga echt niet alleen op de bank zitten.’

‘Ik ben ook…’ begint Magda, maar ze bedenkt zich. ‘Ik zat naast een raar mens in de bus.’ Ze wijst naar de deur, alsof die buiten staat te wachten en ze zo weer in zal stappen. ‘Zwarte nagels. Lange grijze haren, soms lichtgevend.’

‘Een heks?’ Halla’s ogen worden groot.

Magda knikt kort, alsof alleen zij het mogen weten. ‘Daar leek het wel op. En aan het eind greep ze me vast. ’ Ze zet voorzichtig haar nagels in Halla’s kleine, zachte hand.

\",\"editionId\":\"486462d7-8236-4bc4-ada2-180c46ca34c1\",\"__typename\":\"Story\"},{\"id\":\"58441f82-92bd-471e-9bb6-4254a0ad1817\",\"slug\":\"ida-blom-tweeluik\",\"title\":\"Tweeluik\",\"type\":\"story\",\"intro\":\"Het meisje gaat voorin de bus zitten en doet haar oortjes in. \",\"htmlContent\":\"

Geheimen

Het meisje gaat voorin de bus zitten en doet haar oortjes in. Haar rode haren lijken zonlicht te weerspiegelen. De kinderen na haar rennen naar de achterste rij en trekken zakken snoep en Bugles open. Een literfles cola wordt doorgegeven.

‘Ik ga de kots niet opdweilen,’ zeg ik nog, maar ze spelen muziek van een telefoon en horen me niet. Als ik langs haar loop legt het meisje gauw een rugzak op de stoel naast haar en kijkt uit het raam.

Soms vergeet ik dat ik geen zestien ben. Tienermeisjes zien me niet als hun gelijke, maar als iemand die ze niet willen worden.

De bus vult zich langzaam met opgewonden kletsende kinderen. Michiel, een kop kleiner dan de rest van de klas, zwaait naar zijn moeder en komt met rode wangen de bus in. ‘Hallo juf,’ zegt hij opgewekt en geeft me een kleverige appel.

Ik klop op het raam en wenk Joop, hij trapt zijn sigaret uit en gaat achter het stuur zitten. De bus trilt, de deur sluit. De rug van Joops overhemd is nat en het is nog geen acht uur. Ik ben bang voor de geuren die tijdens de busrit vermengd zullen worden tot één ondoordringbare walm. Jongens hebben sinds kort allemaal een bus aftershave bij zich, en op willekeurige momenten gaat het lokaal op in een mist van ‘Epic Fire’ en ‘Jungle Fever’.

Ik ga schuin achter het meisje zitten. De sproetjes in haar dunne nek bewegen als ze zich over haar tas buigt en voorzichtig haar boterham opent om te zien wat erop zit. Op haar duimnagel zit een laatste restje zwarte lak.

Ze huivert. Ik zou mijn sjaal om haar schouders willen slaan.

Vroeger at ik mijn boterhammen verstopt in het lokaal. De wiskundeleraar schonk me af en toe een meewarige blik terwijl hij stapels proefwerken met een rode pen bewerkte. ‘Moet jij niet buitenspelen?’ vroeg hij eerst nog, maar daar hield hij gauw mee op. Ik staarde uit het raam en at zwijgend mijn appelstroop.

In een bus kan je geen geheimen hebben. Wie alleen is, is alleen.

We passeren een uitgestrekt weiland en langzaam vult de zure geur van mest de bus. ‘Gatver!’ roept iemand. Paarden en koeien flitsen voorbij als standbeelden. Opeens staat Michiel naast me. ‘Koeien,’ zegt hij stralend, en neemt een hap van zijn broodje. ‘Wij hebben er vijf.’ Er blijft wat bruins achter op zijn wang.

‘Hebben ze namen?’ vraag ik. Er doemt een zachte stem op van de rij voor me. Tussen de stoelen door kijken twee zwartomlijnde ogen naar me op. ‘Kaatje,’ zegt het roodharige meisje behoedzaam. ‘Onze koe heet Kaatje.’

Dons

De zwanen liggen als donzige poppen op het ijs. Ze moet de agenda van haar baas invullen maar kan haar blik niet losrukken van de beesten, die dood of levend kunnen zijn. Bewegen doen ze niet.

Ze denkt aan de teddybeer op haar kinderkamer, die in het halfdonker wachtte tot ze in slaap viel. Als jij je ogen sluit, zei haar vader, loopt hij in je kamer rond en ruikt aan je spullen, eet wat van je marshmallows, en open je ze, dan gaat hij gauw weer op zijn oude plek zitten.

Niet lang daarna opende hij zijn ogen niet meer.

Daar, bewoog die kleinste niet een stukje naar voren? Zijn jas nog grijzig en zacht, alsof hij een vreemdeling is, een indringer bij al dat witte schone. Schoof hij niet op zijn buik naar de rand van de vijver? Ze tuurt en tuurt, probeert het jonge dier met haar ogen tot leven te wekken.

Toen ze bij de kist stond en naar hem staarde, naar zijn neus, die na al die jenever op een homp gember was gaan lijken, zijn borstelige wenkbrauwen, zijn mond, had ze ergens de hoop dat haar blik iets aan zou richten. Dat het iets in haar vader zou aanwakkeren waardoor hij zijn ogen wel moest openen. ‘Staren is onbeleefd, kind,’ zou er uit de kist opdoemen, zijn stem in de kerk weergalmend.

Haar ogen worden vochtig van al dat turen, of van iets anders, en langzaam, heel langzaam, strekt de jonge zwaan zijn linkervleugel.

\",\"editionId\":\"801009cb-d975-43b0-bdd0-244ece6e62b4\",\"__typename\":\"Story\"}],\"products\":[],\"__typename\":\"Author\"}}}}",["P",46]]