papieren helden

Opgegroeid in een familie van verhalenvertellers, wordt Ozan Aydoğan (1993) al jong gegrepen door de verhaalvertelkunst.

De verhalen die zijn ouders hem vertellen voor het slapen gaan, verhalen uit Oost-Turkije, de oude sprookjesboeken die zijn moeder opsnort op vlooienmarkten en de levendige anekdotes die vanuit de huiskamer hun weg vinden naar zijn slaapkamer, vergezeld met de zoete lucht van raki en de klanken van de saz.

Het duurt niet lang voor zijn eerste eigen werk het licht ziet. Eerst zijn het raps, maar nadat hij Lord Byron leest op de middelbare school op aanraden van een vriend, begint hij poëzie te schrijven. Tussen die twee stromingen wordt het zaadje geplant dat later uitkiemt in spoken word. Na enkele jaren, tijdens een stage bij een kunstcentrum, dient zich een tweede liefde aan: acteren.

In zijn eerste theater performance, waarvan hij alle songs schrijft en bijdraagt aan de dialogen, heeft hij zijn eerste ervaring met toneelschrijven. Vanaf dat moment blijft hij verhalen vertellen. Dat doet hij in Athene, met Dries Verhoeven's Phobiarama, in Parijs op het Poetry Slam World Championship (na Nederlands Poetry Slam kampioen te zijn geworden in 2018) en in Amsterdam op de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie.