papieren helden

Met zijn nieuwe stuk ‘Prachtige Wezens’ doet Ozan een beroep op dat wat we altijd al zijn geweest maar nu zijn vergeten, in de hoop ons een hart onder de riem te steken in deze verwarrende tijden.

Ozan:
Oké, adem.
Je hebt jezelf al vaak genoeg bewezen, ga een keer genieten want je staat tot nog toe te zweten. En adem.
Daar ga je.

Twijfel:
Hopelijk is de microfoon perfect afgesteld want je houdt niet van spreken, dat moeten de stukken voor je doen maar de performance is al bezig en voor staan draaien aan een microfoonstandaard heeft nog nooit iemand een Oscar gekregen.

Ozan:
Adem. Het kan niet mislukken. Als de zenuwen me verlammen maak ik de woorden m’n krukken. De druk is m’n vriend hij dient slechts m’n stukken.

Twijfel:
Het gaat je niet lukken. Je had een oceaan aan kunnen maar hebt geen druppel over, jij boze sukkel,
Ozan is een keertje Nederlands Kampioen Poetry Slam geworden, maar kijk je nu je hoopt en hunkert, je ambitie een bodemloze put, hoeveel harten heb je ervoor gebroken jij futloze hoop prut?
Je vond je geluk niet in de hopen met munten, niet in ’t roken van drugs, misschien dat het met een overdosis lukt, want dat je komt van de bodem, rechtvaardigt niet dat je altijd denkt dat je nog hoger kunt.
Dus zoek maar schutting want je geluksvogel is allang uit de lucht geschoten, hij ligt voor je voeten als een dode mug.
Wanneer doe je wat aan je problemen i.p.v. er eindeloos over te lullen?

Ozan:
Ik ken deze stemmen. Oude docenten. Bekenden. Een berg aan mensen die me alleen maar hebben geprobeerd te remmen.
Maar we zijn 14 jaar verder, je hebt me niet meer, je strest me niet meer, jullie zijn vergeven, ik heb mezelf gered van dat zeer.

Moeder:
Je kan het.

Ozan:
Hoe kan ik jou nou vergeten. Jij wordt niet herkend door mijn weten maar door het feit dat ik adem; jij schonk mij ’t leven.
Jij hebt me gebaard, gekleed, je gaf mij te eten, en als de nacht mij benauwt en ik van angsten bezweet, hoor ik jouw door de jaren getekende stem die me zachtjes oppakt en geneest, oplapt, zet op m’n benen en zegt:

Moeder:
ik geloof in jou.

Ozan:
Hoe kan ik jouw hart nu breken?

Twijfel:
Je vindt jezelf echt enig, maar wanneer stond je open als iemand jou iets verweet?
Je mag van mij de priester uithangen maar leef tenminste ook zelf wat je aan anderen predikt.

Ozan:
Bedankt voor je mening.
Maar ik sta hier niet voor mezelf. Ik hoef niets in ontvangst te nemen. Ik sta hier voor de bergen en beken, paden en wegen, rotsen, stenen, valleien, rivieren, ziedende regens, de twee meter sneeuw waaruit mijn hart is gekneed. Mijn overgrootvader die mij nooit heeft geschreven maar op een oude cassetteband mijn opa op ’t hart drukt dat een hart dat groot genoeg is om een steek te overleven ook groot genoeg is om de dader te vergeven, leef je leven recht door zee, zoek geen toevlucht in stelen, breek ’t brood in tweeën want ’t smaakt beter als we ’t delen.
Een nieuwe tijd schopt tegen de dampkring, onze moeder heeft weeën.
Dus ik spreek. Ik blijf spreken zodat met iedere teug adem mijn overgrootvader weer leeft, en de klanken van zijn saz mij helpen uit m’n schaamte te breken, deze dorstige tuin te laven en nieuwe kiemen water te geven. Want we zijn niet wat we denken, niet wat we eten. Niet wat ons is gegeven, aangedaan of verzwegen. Niet strijdlustig of gemeen; niet wat we in dagen van hopeloosheid deden. Wij zijn niet twee. Niet te breken. Wij zijn slechts onbegrepen. Wij zijn waarvoor ik mijn leven in een seconde zou geven; wij zijn de prachtige wezens.
Het is lang verzwegen, ik weet ’t,
maar we hebben al teveel dagen afgestreept, het is tijd om deze gevangenis af te breken.
We zijn de prachtige wezens.
Te lang heeft ’t blusdeken van de angst over onze vlam gelegen.
we hebben al te lang gezeten in deze te strak afgemeten pakken achter onze tv’s, ons een ons stressend onze instagrammen te wegen.
Te lang hebben we het leven vastgegrepen met twee handen, en hem helemaal af verzekerd, ons hier binnen opgesloten, horen niet langer de stemmen van wat nog kan, we smachten naar een nieuwe dag,
maar hoe die te herkennen als haar stralen niet langer door onze pantsers breken?
We zijn de prachtige wezens.
We hebben alleen uit de verkeerde handen gegeten, vielen van de ene in de andere leegte, likten onze wonden en schoten vragen de hemel in maar hebben nooit een antwoord gekregen.
Wij hebben altijd gewacht, wij voelen ons nog altijd vergeten.
Wij hadden dromen maar zijn onder het waken bezweken,
want ons wordt slechts verteld over gevaarlijke beesten maar waren het niet wij die met onze kartonnen zwaarden geslepen onze houten paarden bestegen,
zonder aarzelen ten slage reden en onze vaderdraken aan onze wapens regen?
Waren het niet wij die urenlang door een kiertje in het gordijn konden staren in de leegte van een nacht, ons afvragend wat daarachter zou wezen?
Wij zijn de prachtige wezens.
Ook ik ben door de angst vastgeketend, van onbezorgdheid heb ik geen pap gegeten,
sinds deze gegeneraliseerde angststoornis op mijn pad verscheen, ben ik alleen op pad geweest, afgedaald in het zwart van mijn hart ik zag geen hand voor ogen, heb op de tast geleefd, had eerlijk gezegd nog geen dag geleefd, maar zag plotsklaps de geest die van mijn angsten leefde, greep ‘m lachend beet, hij beet van zich af, ik heb hem met man en macht uit mijn hart verdreven.
Dus geef me je last, ik neem ‘m, ik lift je hier uit, ik ben niet langer te beroerd om de trap te nemen. Loop mee, laat me je ’t uitzicht over je hart weer geven, leg je plannen op het vuur, omarm de leegte als een leeg canvas, je kan pas leven als je de angst in de rede valt, da’s pas leven de rest is afval. We zijn de prachtige wezens, gevangen in angstige levens, terwijl de wereld zachtjes afbrandt en haar kinderen spelen in haar as en nu, zoals een krassende kraai op een tak landt, de nacht valt, is de afstand een handbreed ik reik naar je uit, pak ‘m beet, wij zijn de prachtige wezens, wij zijn de prachtige wezens, wij zijn de prachtige wezens.

Opgenomen en gemixt door Imperial Productions.

Instagram: @imperial072

www.ozanaydogan.nl