papieren helden

net als dat het opklaart na de regen
verscheen ze
uit het niets
zelfs met de wolken tegen
verdampte ze de plassen op de grond
met haar warmte
heet genoeg
voor mijn blote voeten
ik hoefde alleen nog maar de trillingen te volgen
want ik was gevonden

ze vertelde me
hoe ze haar eerste adem tekende
ze noemde het
‘niet voor niets gekomen’,
‘werelden laten beven’,
‘doorgegeven stemmen in jasjes geregend’
en ik stond daar
met mijn mond open
haar ogen waren het al voordat het kon
ik wist niet eens hoe ik zingen moest
maar zij was een koor
en ik wist niet eens hoe ik zingen moest

ik zag haar toekomst in zilver en goud
zij werd haar eigen ouders
en was uit haar eigen hout gesneden
de splinters bleken haar meer zin te geven
en haar jaarringen
hingen niet als verwacht
haar takken beefden niet
haar schors werd steviger
ze droeg vruchten, huizen
en mij
maar ik bleef niet
ik implodeerde

ze trok zich op aan de kosmos
en liftte met sterren
ontweek de kometen
het licht
maakte haar sterk
geen maan was te zwaar
de zon
was waar zij was
zij landde waar zij scheen
want bang zijn in het donker
is aangeleerd zei ze
voordat ze verdween

ik miste haar
de lucht werd troebel
wolken hingen klaar
om los te barsten
het miste
ik kon alleen maar schreeuwen
naar mijn eigen spiegelbeeld
totdat mijn oren suisden
en alles in scherven lag
gaf ik de schuld
aan mijn ouders
het weer
mijn eigen hout
ik sneed in mijn eigen vingers
vervloekte mijn wonden
ik was weer gevallen
mijn tranen waren zwaarder

totdat het opklaarde na de regen
verscheen ze
uit het niets
zelfs met de wolken tegen
verdampte ze
de plassen op de grond
met mijn warmte
in de scherven zag ik haar
ze lachte tevreden
ik heb haar weer gevonden
ze had al die tijd
in mij gezeten

‘De Laatste Parel’ (2020)