papieren helden

Verliefd als een treurwilg
verdwaald, onrustig en mooi van oud verdriet
een verdriet dat verlaten is in de handen van de wind
niet bang van een verloren tak die ooit weer verder zou wortelen
als venijn
met de verborgen ogen van een grauwe abeel in een donker bos
verstaan we elkaars woorden, blad voor blad
zelfs als onze bladeren door de seizoenen heen andere kleuren krijgen
onze wortels van emotie schieten de aarde van de tijd in
op zoek naar een druppel gesmolten begrip
onze handen staan in de lucht verlangend naar een stuk zon
dat nooit ondergaat
onze lichamen koud en sterk
met een zachte rivier daarachter vol, een warme zeedroom die brult
tussen een blad dat valt en een wortel die blijft

we zijn een boom
in de winterslaap soms
oud
beschimmeld
moe misschien
met luisterende oren voor een voorbijganger die op zoek is naar schaduw
naar de vrucht
we luisteren, vervellen en houden alles vast tussen onze lange vingers
tot diep in de lente
in iedere nieuwe knop
in ieder nieuw blad
in de rivieren van onze wortels
in de bergen van onze gedachten

we zijn een boom
die geen tuinier heeft
maar
een voorbijganger
die moe wordt van het rennen
en even tegen zijn stam leunt
naar de hemel kijkt
opnieuw
rust neemt
naar de aarde kijkt
opnieuw
stilstaat
en weer verder loopt
harder

we staan te zingen, zwijgen, zwaaien en te verkleuren
geel, oranje, wit en groen.
we blijven een boom.