papieren helden

...

Nu pas begrijpen we dat dingen zich sneller
naar binnen laten keren dan naar buiten
en dat goud zoeken ploeteren in onbekende aarde is.

Ik zal je niet vinden. Alleen bij het bekijken van oude foto’s
durven we te zeggen dat we veranderd zijn
te groot geworden kinderen met ingegroeide zinsbouw
het voelt obsceen elkaar met vroegere koosnamen te roepen.

Je past nog wel in mijn armen
maar het wordt al snel een houdgreep.
Dit huis heeft nog evenveel kamers
maar we krijgen ze niet langer verdeeld.

..

Nu pas begrijpen we dat het niet het einde is dat losraakt
maar het begin, zoals de zijtak van een rivier wel de zee terugvindt
maar niet de smeltende ijskap waaruit hij ooit het water

hoe je bij een aanval uit de verte eerder de kogel hoort
dan het schot.

Ik vergis me in jouw binnenstebuiten gekeerde beeld
alsof ik stukjes spiegel puzzel op jouw huid
mezelf alleen gebroken in jou kan zien.

.

Nu pas, onze verstrengeling een linosnede.
Het schot galmt na, dieper
dan het slakkenhuis in mijn oor zich terugtrekt.

Ergens bloedt een bast waar we onze namen in kerfden.
Ergens bloedt een dier dat ooit zo aaibaar.

Jouw gevaar heeft ogen, hoe heb ik het dan niet kunnen zien?

Jouw gevaar is aaibaar, maakbaar
aansluitend om mijn spiegellichaam.

Als een slagpin lig ik in je armen. Ik voel geen gevaar
in de houdgreep, nu de snede is uitgekerfd.

Ik wacht tot de kogelval ons voltrekt, de schok
mijn baan bepaalt.