papieren helden

Ja hallo er staat een rare vrouw voor je deur. Ik zou even gaan kijken als ik jou was.

Het voicemailbericht duurt negen seconden en ik beluister het ’s ochtends in mijn bed in het noorden van Zweden. Het bericht is van gisteravond om acht voor tien. Toen lag ik ook al in dit bed. De donkere avonden beginnen hier om vier uur ’s middags, waardoor ik uren eerder aan de nacht toe ben.

Vlak voordat ik naar het noorden reisde ben ik verhuisd, en weinig mensen weten waar mijn nieuwe deur is. Daarachter slaapt mijn lievelingsmens, dus voelt het daar veilig. Mijn oude deur is degene die je vindt als je me opzoekt op internet. Mijn telefoonnummer staat daar niet. Ik luister nog eens om te bevestigen dat ik de stem niet ken. Zoiets weet je snel, net als een gezicht, of een loopje. We hebben ieder een archief in ons en het mijne werkt uitstekend.

Een rare vrouw. De stem zelf klinkt als die van een rare vrouw. Ze lijkt hoger te spreken dan de natuurlijke klank van haar stem van haar vraagt. Het is lelijk, juist omdat ze probeert mooi te praten. Wat is dit voor iemand?

Bij mijn oude huis was een portiek bij de hoofddeur – de deur van zo’n vijftig mensen – waar wel eens drugsverslaafden zaten. Zij zijn zo ver heen dat ik ze zelf bijna niet raar zou noemen, ze passen te goed in de categorie van junkie om me echt te verontrusten. Het zou anders zijn als zo iemand direct voor de deur van mijn woongroep stond, of erger, mijn kamer.

Even zie ik de vrouwen om mij heen voor me; vriendinnen, mijn zus, mijn moeder. Wat als er iets is met iemand waar ik om geef, en in haar verdriet of onrust belandde ze voor mijn deur met de verschijning van een rare vrouw? Ook in Nederland is het vroeg donker nu, en koud. Ik schrik van de gedachte en schud hem van me af.

Het wantrouwen stijgt. Is dit een vreemde poging geweest om mij de deur te laten openen? Het zou best kunnen werken. Misschien is het bewust een vrouw die belt en ‘een rare vrouw’ die genoemd wordt, iets wat toch minder bedreigend klinkt dan ‘een enge man’. Mannen zijn eng en vrouwen zijn raar, in situaties als deze.

Opeens denk ik aan de deur hier. Zou de beller kunnen weten dat ik hier ben, heeft ze het over mijn deur in het dorpje in Lapland waar ik nog maar drie mensen ken? Het is een volstrekt onrealistische gedachte, alleen al omdat het bericht in het Nederlands is. Toch reikt de dreiging tot aan de deur hier in - zoals de Engelsen het zeggen - het midden van nergens.

Misschien is het hele verhaal zo verontrustend omdat ik drie deuren open in mijn hoofd, en bij elke een rare vrouw zie staan. Ze heeft geen gezicht, maar haar stem ken ik nu.