papieren helden

Onschuld

Hoe grappig ik het vond
het zout op die slak

dat het wonderlijk was dat iets
wat een minuut daarvoor
nog bestaan had
nu verschrompeld was
en niet langer bestond

ik vond het mooier dan doodgaan

ik dacht
als ik een zoutbad neem
verschrompel ik misschien ook

daarna dacht ik
ik denk dit alleen
omdat ik schuldig ben

Radio

Bij ons thuis staat zo’n oude radio, op de ingebouwde koelkast en vriezer in de moderne keuken. Pasgeboren-hertenoog-kleurig hout, het is een televisie op zijn kant, uitgerekt. Rechthoek op zijn kant. De box, over de hele breedte bovenin, is van goud, dat dacht ik vroeger. Nu stiekem nog steeds. Als je er lang naar kijkt verandert het goud in een graanveld. Onder de draaiknoppen staat in sepia letters Modeste Orchestra Parola. Deze radio lijkt op een opa met zes tanden in zijn mond. Zes witte knoppen, waarvan we alleen de eerste en zesde indrukken om de radio aan te zetten. Vroeger verdwijnt als je ‘m aanzet. Dit is een radio om naar te kijken

Een moment van bezinning op een schooldag

Op een middag werd er gebeden
in een huis dat ik niet kende
de stoelen waren anders
dan bij ons thuis
en het rook er vreemd
een mengeling van kattenvoer
en sigarettenrook,

ik dacht dat het God moest zijn
daar,

want bij ons
werd er niet gebeden
en rook het gewoon
naar rijstwafels
met chocolade
en in de tuin
ons konijn

Een foto en mogelijk onderschrift

Er was een foto van een boom,
een herfstboom,
in de schemering
wij groeven een kuil in de grond
stampten het zand van onze schoenen
lagen hand in hand
in ons zelfgemaakte bed,
van modder en schelpen en beloften
de deken was de avondlucht
drukkend op onze longen
krakend toen een vliegtuig
hoog boven ons
de wolken doorboorde.
We sliepen niet,
vergaten elkaar
vergaten de dag
vergaten
vergaten
vergaten
gingen op
droegen gezichten van gelukkige mensen

Verjaardag van het meisje

Met schuimende mond eet vader taart
met een grote vork
moeder vertelt over de walvis
die zo groot is van binnen
dat je er een huis zou kunnen bouwen
dat is geen sprookje dat is echt
zegt het meisje
‘t is hier net de bajes
de muren zijn hoog
en stemmen weerkaatsen
tegen de barsten, alleen gefluister
verdwijnt in kieren

de aarde begon met een schok
nu vraagt moeder zich af hoe ze tot stilstand komt
het meisje huilt haar tranen aan elkaar
vader smijt zijn bord op de grond
kruimels in de atmosfeer

een treurige bloem in de vaas op tafel
steekt ongewis haar hoofd onder water





Over de tong die niet de mijne was

Ik rende door het geweld van
waterpistolen
mijn rokje bolde op
nu kon je eronder zien
mijn roze zelf gekochte
string drukte striemen
in mijn zachte zoete
meisjeshuid
een uur daarvoor had ik
een tong in mijn mond
die niet de mijne was
twee tongen dus
dat was vooral heel nat
warm
zoute regendruppels op een
metalen plaat

aan een smeltend ijsje
likken

de nacht
sliep ik niet
oefende met één tong
op mijn hand

Waar ik aan denk als ik terug wil

I.

Twee dagen lang in de auto
naar uitzichten kijken
op het karretje picknicken
met baguette

mijn ouders die alle talen van de wereld spreken

mijn vader
die een loodzware platte steen achterin de auto laadt
voor in de tuin thuis

mijn moeder die een reusachtige kaart leest
tegelijkertijd dj is

de auto die vastzit in het zand

het duwen tegen de achterkant

ook het verwisselen van de band in de bloedhitte
tien minuten van de camping

het ‘we zijn er bijna’ lied

II.

Regenbui over het lavendelveld
mijn vader en zusjes rennen
daar maken mijn moeder en ik foto’s van

twee kevertjes paarden op een bloem
toen de storm uitbrak

de tent vliegt de lucht in
mijn vader hangt aan de stokken
zijn lichtgrijze vakantiehemd
is doorweekt en donkergrijs geworden

wij moeten in de auto wachten
met onweer in een tent is gevaarlijk
de tent is geen tent meer
maar een vliegend huis

ik wil avonturier zijn
maar ben er nog niet klaar voor

mijn moeder schept kuiltjes met een geel kinderschepje
die lopen gelijk vol

in het zwembad kunnen we niet meer staan
onze luchtbedden drogen op de ligstoelen
in een voorzichtige zon