papieren helden

(geschreven op de muziek van het album Windswept – Johnny Jewel)


Er zijn dagen dat ik grenzeloos uit het raam kijk.
De notenboom houdt het licht tegen.
De buurman luistert Whitney Houston.
Het is weer vrijdag.
Er wordt nu een kind geboren.
De kraan drupt al een dag of vier.
Die moet vervangen.
Mijn vriend heeft andere zaken aan zijn hoofd en moet al zoveel bellen.
Of ik even een telefoontje kan doen.
Ik praat niet graag Duits aan de telefoon.
Maar ja.
Dat telefoontje is er nog steeds niet van gekomen.
Het is Weens, weet je.
Weens, weet je.
Dat moet je zien.
Dat lukt niet zonder ondertiteling in vorm van mens.
Egal.
Versteend dein ik op geluidsgolven door het heelal.
Mozart in het Stadtpark heeft nu ook een mondkapje.
Hij is eenzaam.
Er is niemand die met hem op de foto wil.
De stad is uitgestorven van selfiesticks.
Er ligt een verdwaalde, kapotgetrapt, voor de Stephansdom.
Nu poetst iemand het stof van de houten banken.
Er zijn rijen gemaakt voor het openluchtzwembad.
Anderhalve meter afstand.
In uw zakdoek of elleboog niezen en hoesten alstublieft.
Zakdoek direct weggooien.
Elleboog mag u houden.
Handen desinfecteren.
Nu wordt een ster geboren.
Ergens anders dooft er een uit.
Garderobe bestaat even niet.
Net als mijn baan, bestaat ook even niet.
Twintig voorstellingen afgezegd.
Jouw maan.
Geld aanvragen bij noodfonds.
Oh, dat ging makkelijk.
Worden we nou ineens gehoord.
Wordt dit groepje artistieke subsidieslurpers met linkse elitaire hobby nou ineens gehoord.
Weet je wat, ik maak een film.
Ik moet bezig blijven.
Moet bezig blijven.
Zonder mijn passie raak ik langzaam mijn identiteit kwijt.
When you look to the left you see this wonderful blue planet, and when you look to the right, wow man, the infinite immense nothing.
Gelukkig heb ik een kind.
Daardoor heb ik routine.
Stel je voor dat je nu geen routine hebt.
We call it a space walk.
Dan zit je.
Zouden er nou heel veel meer zelfmoorden zijn.
Of echtscheidingen.
Of juist niet, financieel zijn het moeilijke tijden.
Kies je voor zekerheid.
It’s so beautiful.
Breng je je verzekering en je relatie op orde.
Zolang het nodig is.
Waarom doe je geen volle maan ritueel.
In ieder geval is er een babyboom.
Een babyboom een babyboom.
Dat zei mijn gynaecoloog.
‘Er is een babyboom, ongelofelijk, een babyboom. Het is niet te geloven. Het is zo mooi. Ik ben zo blij voor iedereen.’
Mijn gynaecoloog ontroert me.
De Donau warmt op in de zon van halftien ’s ochtends.
Als de Melkweg zou botsen met Andromeda, zou het zomaar kunnen dat ons zonnestelsel naar een ander sterrenstelsel geslingerd wordt.
Ik moet heel diep in en uit ademen.
Het enige wat we daarvan meekrijgen hier op aarde is dat we een andere sterrenhemel zien.
Nu moet je naar boven kijken.
Nu moet je naar boven kijken.
Nu moet je naar boven kijken.
I understand I will never understand, however I stand.
Bevroren poppetje met armen boven hoofd gestrekt.
Ik houd een karton vast.
Voel me parallel wanneer iemand gitaar speelt en duizenden monden openen.
Hoor ons alsjeblieft.
Door de ogen van mijn dochter kijk ik.
Ik zie hoop.
Ik zie hoe klein we zijn.
Er zijn dagen dat ik grenzeloos uit het raam kijk.
Nu dooft er iets uit.
Nu is het op.
Op een ander moment stapt iemand uit bed en voelt dat deze dag al eens gebeurd is.
Nu moet je naar boven kijken.
Vergeten.
Sorry.
Je schaduw lijkt op een berg.
Ergens moet een begin zijn.
Kiestoon.