papieren helden

Met zijn vingertoppen ging hij over zijn ongeschoren wangen. Hij legde ze ter hoogte van het kaakgewricht en trok de lijn door naar zijn lippen. Het geluid was alleen van hem. Misschien hoorden de anderen wel zijn vingers over zijn gezicht gaan, maar ervoeren ze niet de sensatie van het harde geluid dat steeds zachter werd naarmate de vingers dichter bij de mond kwamen. Steeds weer herhaalde hij het gebaar.

‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg Bea.

Zijn vingers gleden van zijn gezicht. Ze keek hem vrolijk aan.

‘Het mag wel hoor. Pure nieuwsgierigheid’

Nog één keer wreef hij over zijn wangen. ‘Dit deed ik.’

‘Ja, dat zag ik, maar waarom.’

‘Het geluid.’

Ze liep naar hem toe en aaide zijn wangen. Haar adem rook vaag naar knoflook.

‘Ik hoor niets bijzonders.’

‘Ik wel. Ook als jij het doet.’

Hij zat op zijn handen en keek naar buiten. Alles waar de bus aan voorbij was gegaan, zag hij. Bij de halte stond Ingrid. Als ze elkaar zagen, kwam ze altijd naar hem toe. Op het moment dat ze tegenover hem wilde gaan zitten, trok de bus bruusk op. Ze verloor haar evenwicht maar kon zich, met haar handen leunend op zijn bovenbenen, nog net staande houden. Ze begon te lachen.

‘Kon je me niet opvangen?’

‘Ik zat op mijn handen en kon ze daardoor niet gebruiken.’

‘Dus ik had met mijn handen zo vol in je kruis kunnen vallen zonder dat je me had tegengehouden.’

Zijn vingers onder zijn benen begonnen te tintelen. Hij trok ze terug en legde zijn handen in zijn schoot.

Hij wist niet meer of zijn wereld dezelfde was als de dagelijkse werkelijkheid. De tinteling in zijn vingers en het raspen over zijn wangen waren zo veel echter. Nadat Ingrid tegenover hem was gaan zitten had hij zijn oortjes uitgedaan. Hij wilde niet praten maar wist ook dat een poging tot luisteren de weg van de minste weerstand was. Ze lachte en liet een waterval woorden haar mond uitstromen. Toen ze opstond, tikte ze met haar wijs- en middelvinger op zijn linkerbovenbeen, vlakbij zijn kruis. Opnieuw bewoog hij zijn handen niet.

‘Tot de volgende keer.’

Bijna niets van haar woorden was blijven hangen toen ze eenmaal de bus verlaten had. Alleen haar opmerking over haar handen in zijn kruis. Stel dat haar vingers wel zijn kruis hadden geraakt, wat dan? Hij kon zich niet voorstellen dat het een ander gevoel had opgeroepen.

Dan was het gebeurd en hadden ze het geen van twee onthouden. Hij was een keer frontaal tegen een dame opgerend. Nooit dacht hij aan het feit dat hij toen dus ook tegen haar borsten was gebotst. Hij had zich alleen maar geschaamd om zijn woeste actie, niet speciaal dat hij ook nog tegen haar borsten was aangerend. Nu, met terugwerkende kracht, probeerde hij zich voor te stellen hoe ze eruit zag. Haar verschrikte gezicht kon hij zich nog herinneren, maar de rest van haar lichaam was uit zijn hoofd verdwenen.

Met zijn wijsvingers volgde hij synchroon de ribbels in beide oorschelpen eindigend op de tragus. Twee keer achter elkaar duwde hij zijn oren dicht. Daarna sloot hij zich af met de Arctic Monkeys.

'Cause all you people are vampires

And all your stories are stale

And though you pretend to stand by us

I know you're certain we'll fail

Met gesloten ogen bleef hij in de bus zitten tot de buschauffeur hem aantikte.

‘Ik hoop dat je hier moet zijn, want verder ga ik niet.’

Vriendelijk bleef ze wachten tot hij opstond en de bus verliet. Eenmaal buiten keek hij om zich heen.

‘Hier moet jij niet zijn hè?’ vroeg ze.

Hij haalde zijn schouders op en verliet de eindhalte.