papieren helden

kraag

ik wil troost in de kraag van je jas naaien, zoals toen je klein was en je naam overal zichtbaar moest zijn.

ik wil je verdriet als kleurpotloden per kleur ordenen. zeg me dat het zo gaat. laat geen leegte in de doos omdat we rood verloren. bij de openhaard is er warme chocomelk. ik heb een plaid voor je neergelegd. ik bedoel, zeg me welke kleur troost voor jou heeft.

ik wil een jas voor je zijn. dat wat omheen je mag zitten als het leven hard en heftig. wanneer het witte knikkers hagelt. de mensen haastig en haperend, met allemaal een bekertje koffie of uitgelopen mascara en soms de natte vacht van een hond.

ik wil je troosten met armen, een lichaam of alleen maar een aarzeling. ik heb warmte voor je. een zakdoek waarin je naam nog genaaid is. ik wil dat je openbarst als aardkorst.

ik bedoel, weet dat je zichtbaar voor me bent als je huilt.

ik wil je getroost hebben op een winteravond. het was niet rood, noch blauw, noch groen. maar hoe je in stilte aan de geur van mijn huid ging wennen.


zeestromingen

ik besta uit zeestromingen. daarover kan ik minstens één gedicht schrijven. het eerste woord is zout. zet het aan je lippen en glimlach een zon.

het tweede woord is golfbreker. zo onverwoestbaar kan ik de liefde in beide handen voor je houden. en als ik wankel, dan dans ik. als ik val, dan vlieg ik. als ik je kus, dan bedoel ik: kus me terug. begrijp je het al?

verder zit er zand en schelpen tussen de woorden. eén ervan, een rugschild, mag je aan je oor houden. hoor je? de zee zingt hoe mooi je bent.

bedwelm me in de golven die je lichaam voortbrengt tot we schipbreuk zijn. open dan mijn hart en duik.

op het einde van het gedicht is er een zin waarin je schoolslag zwemt. een hele lengte slechts jij, het water, de zon, en een neusknijper. vind me op de bodem. ik heb ademsnood voor je over.