papieren helden

Hongerstaking

Dit hoofd gaat in hongerstaking. Er zijn gedachten die moeten uitsterven, er is een kerkhof te graven met dit verleden. We gaan wissen. We gaan verdwijnen.

Er bestaat geen twijfel meer. Die hebben we omgekocht met een belofte: alles komt goed. Hier een spade onder een volle ochtendzon. Hier het begin. Hier het geluid van bezwete oksels.

Om de graven walsen we heen met omhooggestoken armen, terwijl de horizon huilt. Maar huilen kan de tijd niet breken. Dat weten wij. Huilen laat geen spoor achter. En dat doen wij wel door te bestaan, door nog altijd veel te goed in het verleden te passen, zoals we in die versleten lievelingstrui passen, die trui waarop centimeters geen vat hebben, waarmee wij al een leven lang vergroeid lijken te zijn.

Onder de bomen verzwijgen wij wat we eigenlijk al weten, deze waarheid kunnen we alleen de schaduwen toevertrouwen: dat gedachten nooit uitsterven, zelfs niet als honger ze uitschraapt tot slechts de buitenkant ervan overblijft, als een omhulsel dat we om de dagen heen wikkelen waarmee we stiltes aan onze ademhalingen opleggen.

Onder de bomen bedenken we vluchtroutes die dwars over de graven heenlopen. We zullen niet struikelen, terwijl de belofte op onze schouders slaapt, terwijl het leven uit steeds minder centimeters bestaat. Vandaag sterven we nog niet, we hebben slechts bezwete oksels. Vandaag verlengen we de hongerstaking minstens tot morgen, tot we het einde van die gedachten hebben bereikt.

Intentieverklaring

Wat ik wil zeggen: er wachten nog verfresten op me die jij voor me achterlaat. Zodat het herinneren kan beginnen bij muren. Bij alles wat we daarbinnen een plek willen geven: boeken, afwas, een vuilnisbak, een bed, een rode draad.

Er is een kamer die we steeds vergeten. We vinden de deur niet meer, neen, dat is het niet, we weten niet hoe we bij elkaar binnen kunnen komen zonder iets te breken.

Je vertelt een grapje over hoe menstruatiebloed mogelijks verdorde planten kan redden. Je wil een leven lang en soms zelfs langer van alles en iedereen genezen. Noemt jezelf geen dokter, noemt jezelf geen goeroe, noemt jezelf slechts melancholisch wanneer het licht elke avond weer sterft. Hebt dan een zachte schoot nodig waar iemand de zorgen uit je hoofd aait.

En later zoek je naar een allesomvattende definitie voor wat je in je tenen voelt wanneer we synchroon glimlachen. Een definitie die je als een keitje in je jaszak kan meedragen. Een keitje dat zwijgt natuurlijk.

Wat ik wil zeggen: geef me een rode draad, muren, een minuut. Geef me een plek die ik kan blijven zoeken waar verfresten op me wachten en jij.