papieren helden

Het zwembad is rimpelloos. Geen wind. De tegels voelen warm onder je voeten. Wespen verzamelen zich langs de rand, hun trillende vleugels vlak boven de waterspiegel.

Mia heeft een arm door de mijne gestoken. Bij het trapje wacht ik, mijn handen op de hare, tot ze de onderste trede bereikt en zichzelf naar achteren laat vallen. We hebben goed geoefend, het gaat heel soepel.

Je ploft neer op een stoel, onder een van de rieten parasols. In de keuken beginnen de voorbereidingen. Geuren van gegrild vlees en frituurvet. Klapperend serviesgoed. Constantin zit te roken op het trapje. Af en toe kijk je op van het magazine dat je aan het lezen bent.

Ik zie hoe Mia, half zwemmend, half wadend, trage banen trekt, de schitteringen op het water volgt. De geluiden die ze maakt hebben iets weg van neuriën. Ze lijkt gelukkiger dan ik haar ooit gezien heb.

Gezinnen komen naar buiten met tassen vol fleurige badhanddoeken en opblaasbaar speelgoed. Nu is het afgelopen. Gillend grut dat een aanloop neemt, wild schreeuwend in het zwembad springt.

Vlak naast Mia. Ik haal haar er zo kalm mogelijk uit. Negeer de meewarige blikken tijdens het afdrogen.

Die ene moeder. Weet je dat nog?

In het begin is ze gespannen, ongeduldig, loopt op lange benen heen en weer, roept naar een onstuimige jongen en een slungelig meisje, wijst op de gevaren, op de regels. Ze sjouwt flessen water, zonnebrand en dikke boeken met zich mee. Laat je zus met rust, gilt ze. En: Sla je broer toch niet de hele tijd. Wanhopig kijkt ze mijn kant uit.

Je verzekert haar dat het niet erg is.

Wanneer de vader naar buiten komt, haren nat na een frisse douche, draait ze zich van ons weg, moppert dat ze vandaag nog geen moment voor zichzelf heeft gehad. Ze vraagt hem om haar zweterige rug in te smeren. De vader doet dit snel en zonder sensuele bijbedoelingen. Daarna haalt hij koffie bij Constantin, maakt een praatje, komt terug met een beker van piepschuim die hij aan haar overhandigt. Zelf springt hij in het zwembad, oefent een paar baantjes borstcrawl, lanceert de kinderen van zijn schouders. Kom ook in het water, roept hij. Ze dipt haar tenen erin, rolt met haar ogen, zegt: Morgen misschien.

Nu werpt ze je een haast vriendschappelijke blik toe.

Vanaf dat moment zegt ze elke dag wel iets tegen me, over de hitte, over hoelang ze gezocht heeft naar een goede locatie. Dat het eiland haar wel een beetje tegenvalt. Hier in het resort is het fijn, zegt ze, maar als je wat verder landinwaarts gaat lijkt het wel een oorlogsgebied. Ik had het me mooier voorgesteld, wit met blauwe huizen. Nergens zie ik wit met blauwe huizen.

Maar haar kinderen stelt ze niet aan je voor.

Na een week laat ze die onbelemmerd spelen, ligt als een zonnende walrus op haar rots. Buik roodverbrand, boek opengeklapt over het gezicht. Die wit met blauwe huizen heeft ze zonder veel moeite opgegeven.

Je vraagt of ze zin heeft om te komen lunchen. Het hele gezin mag mee, zeg je. Hoe meer hoe beter.

Ik stel me voor dat ik de tafel naar buiten verplaats, dat zij hun stoelen en borden en bestek meebrengen. Dat ik broden klaarleg en tomaten snij, een fles wijn neerzet. Dat we lachen omdat we geen opener kunnen vinden, maar dat limonade ook goed is. Dat we besluiten nog eens samen af te spreken, altijd leuk om elkaar beter te leren kennen.

Doen we, is haar antwoord, als het zo uitkomt.

De dag loopt anders, de volgende dag ook. En de volgende.

En op een ochtend zie je hoe ze tassen vol vacuümverpakte olijven naar de parkeerplaats sleept. Nog één keer loopt ze naar het strand terwijl de vader met de koffers en de kinderen in de auto wacht.

Als ze wegrijden zwaai ik naar haar. Zij kijkt de andere kant op, is alweer bezig met wat er straks allemaal moet gebeuren wanneer het gewone leven weer begint.