papieren helden

Danielle woonde in Linkeroever en werkte in het centrum van Antwerpen. Elke dag legde hij het traject met de fiets af. Op woensdagen en vrijdagen werkte hij van acht tot vier en als hij dan naar huis reed passeerde hij de drukke terrassen vol vermoeide shoppers die promoten met hun nieuwste aankopen.

Eén café hield hij meer in het oog dan alle anderen. Het was het café waar hij steeds langs de tafeltjes reed wanneer hij afdraaide richting de Grote Markt. Dat café bezat het grootste mysterie van allemaal. Op een of andere manier zat het terras altijd vol met uitsluitend knappe, hippe mensen. Nooit zat er één iemand tussen die er gewoontjes uitzag. Het waren altijd de types met een gezicht dat aantrok, dat je niet meteen toeliet om weg te kijken. Danielle brak er zijn hoofd over tijdens de tocht naar huis. Het was toch onmogelijk dat de eigenaren iedereen die er niet zo knap uitzag weigerden te bedienen?

Het hield hem zo bezig dat hij op een dag om zeven uur begon en om drie uur zijn jas nam. Hij reed naar de Grote Markt, parkeerde er zijn fiets en liep door naar het café om er buiten plaats te nemen. Naast hem zaten alle figuren die hij in de maanden ervoor enkel had begluurd tijdens het voorbijfietsen. Hoorde hij nu bij hen? Accepteerden ze hem in hun midden? In deze bubbel voelde hij zijn zelfvertrouwen toenemen. Daar kwam een fietser aan, een jonge kerel zoals hij vijf jaar geleden. Net zoals hij keek de fietser naar het hele plaatje van het café. Danielle voelde zich na zovele maanden nutteloze toeschouwer plots hoofdrolspeler in zijn eigen scène.

Cem huurde een studio op het Zuid en was uit Turkije hier op Erasmus om Business Management te studeren. Ook hij nam telkens de fiets naar school en passeerde elke dag het café op de hoek als hij richting de Grote Markt wilde rijden. Voor hem was het café bevangen van geheimzinnigheid. Hij had er geen verklaring voor hoe het kwam, maar elke keer als hij er langsreed zat er altijd één zielig figuur voor zich uit te staren. Hoe was zoiets mogelijk? Huurden de uitbaters elke dag iemand anders in om als triestige plant het terras te bezetten?