papieren helden

Het feest is voorbij. We zijn een jaartje ouder
net als de wereld. Op straat bewegen wij
van elkaar vandaan. De bladeren zwaaien ons uit.
Tot we allemaal thuis zijn.
Ook daarna blijven de bladeren zwaaien.
Want er is altijd wel iemand niet thuis. Ik bijvoorbeeld,
weet bij god niet waar ik ben.
Ik verkruimel koekjes die jij lekker vindt,
verstrooi ze als as over mijn matras en
eet rozenblaadjes om door te kunnen slapen
als een roosje in het land van mijn littekens.
Kus me alsjeblieft niet meer wakker
als je ziet dat ik lig te slapen.