1.
Misschien moet ik vertellen over het dode schaap van de buren.
De eerste dag leek hij gewoon nog op een schaap.
Pas na vier dagen begon zijn buik op te blazen.
Het leek net of hij opsteeg. Dat je wanneer je buiten liep kon zeggen:
‘Kijk, daar zweeft een dood schaap.’
Misschien moet ik vertellen over het ambachtelijke slachthuis van de buren. Tijdens het Offerfeest stonden de deuren wijd open. Blatend drongen de schapen zich naar een hoek van het hok. De imam droeg een witte djellaba en zong een gebed. Ondertussen werden de kelen één voor één doorgesneden. De schapen werden op verzoek verzaagd.
Er was ook gratis koffie en thee.
Misschien moet ik vertellen over de psychiater die mij aanraadde om elke dag een observatie oefening te doen. Dan kijk je uit het raam en teken je wat je ziet.
Ik tekende een dood schaap.
Je kunt je afvragen waarom ik bij een psychiater zat.
Dat had niets te maken met dode schapen.
2.
Misschien moet ik vertellen over de keer dat ik Afke opsloot in de garage.
Het slot zat aan de buitenkant, ik had het dichtgedraaid.
Afke sloeg met haar vuisten op de deur en riep dat ik haar eruit moest laten.
Ik zat al op de fiets. Ik wilde niet te laat komen voor paardrijles.
3.
Misschien moet ik ook vertellen over de Trekpleister.
Mijn buurmeisje Lieke en ik gingen daar vaak naartoe om snoep te kopen uit van die plastic bakken. We schepten puntzakken vol winegums, schuimblokken en zure matten.
Tot we ontdekten dat je het ook kon jatten.
Eerst was het één schuimblok. Later kwamen er oogpotloden, mascara en parfum van Oilily voor in de plaats. Mijn mouwen waren schachten waarin ik ladingen drogisterijproducten liet verdwijnen.
Mijn buurmeisje Lieke was er niet goed in.
Op een middag werd ze bij de rekken vandaan geplukt.
‘Kom jij maar even hier,’ zei Patricia.
Ik wist dat ze zo heette, want dat stond op haar naambordje.
Ze wees naar de longlasting lipgloss en blauwe mascara die uit de broekzakken van mijn buurmeisje staken.
Nooit doen. Altijd in je mouw.
4.
Wat mogelijk ook een rol speelde: Mijn buurmeisje was afgestaan ter adoptie toen ze anderhalf jaar oud was.
Ik zag eruit alsof ik niets tekort kwam.
Dit verhaal wordt je gratis aangeboden door papieren helden.
Wil je meer lezen? Word lid en hou dit mooie blad in de lucht.