papieren helden

I

dat ik buiten zinnen was en de tijd uitkleedde
ze stond naakt en rillend voor me ik kon doen met haar
wat ik maar wilde besloot naar de oertijd terug te keren
met een speer door een bos te lopen dat ik altijd al
met een speer door een bos heb willen lopen altijd al
stabiliteit uit een speer heb willen zuigen en dat de oertijd
me gelijk omarmde zich bewust was van mijn verre blik
wat ook veranderd was ik hoorde de vogels loepzuiver
maakte niet uit van hoe hoog ja ze zongen een dodenlied
maar hun zwarte ogen kenden mijn kelders niet
ik hoorde de bomen zuchtend met hun vruchten
over de bodem slepen om te voorkomen dat ik mezelf
ooit nog voortplantte en ik vroeg me af
weten de bomen dat ik nu alles hoor?

II

dat ik buiten zinnen was en de tijd uitkleedde
niet eerder had ik zo’n macht draaide ik de tijd rond
tot ze me naar het sterfbed van voltaire bracht
niet eerder zat ik aan het sterfbed van voltaire
hield ik zijn hand vast terwijl de rede zijn hoofd verliet
ik zweer het je ik zag de rede door het raam naar buiten
vliegen over een marktplein waar een met teer
overgoten man op een wagen werd geladen de rede
bleef even zitten op zijn teen glipte toen naar een schuur
waar ik zag hoe de eerste guillotine werd ontworpen
de eerste guillotine hoor je werd ontworpen
door een klavecimbelbouwer in de dood zit muziek
en ik vroeg me af waarom zijn het altijd deze feiten
waar mijn geest zich aan verbrandt?

III

dat ik buiten zinnen was en de tijd uitkleedde
haar op handen en voeten op het kleed liet zitten
uren en uren tot ik naar een wereldoorlog terug kon keren
met een geweer door een loopgraaf lopen dat ik altijd al
met een geweer door een loopgraaf heb willen lopen altijd al
heb willen zien hoe een soldaat door een greppel vol bloed
richting zijn oude leven kruipt dit beeld van die soldaat
ik bleef het vergelijken met de geboorte van een kind
en ik pakte de haren van de tijd beet om mezelf
terug te sleuren naar het veldje dat mijn leven was
sindsdien zie ik de stukken boomschors glanzend
als granaatscherven in het gazon zie ik
mijn witte gelaat wapperend als een vredesvlag
wanneer ik ooit weer buiten kom