papieren helden

Groei (1)
Ik krijg tegenwoordig dingen toegestuurd, met de post, die over vijf jaar volstrekt achterhaald zullen zijn. Wat moet ik in 2025 met de bankafschriften van 2020, of gelukwensen voor oude nieuwe jaren?
Vroeger was dat anders, toen kreeg je zaadjes toegestuurd, die plantte je toen in de grond en vijf jaar later had je dan een kleine boom. Of je stuurde prille liefdesbrieven heen en weer en vijf jaar later had je dan een vrouw.
Als ik nu brieven schrijf aan mijn vrouw dan kan ik doen wat ik wil maar die komen nooit in het verleden terecht, die blijven hier in dit idiote heden hangen waar mijn vrouw helemaal niet is, die kijkt in het verleden naar mij uit, en ik hang hier in het nu.

Reflectie (2)
Mijn vrouw spiegelde de mensen graag iets voor, het liefst ietwat vreemde dingen. Daarom zat zij graag in een ruimte met een gaatje, met een grote machine die met een zacht geluidje een hele lange rol heen en weer kon trekken. De mensen die aan de andere kant van het gaatje zaten zagen als het goed was vreemde dingen op een grootse manier. Ik zag een beetje en heel klein iets van deze vreemde dingen, ik zag vooral mijn vrouw die soms met mij en soms met een machine in de weer was, die soms moest klimmen waardoor ik dan vooral haar billen kon zien. Ik vond dat niet erg, ik was geïnteresseerd in haar hele persoon, dus ook in haar billen.

Welzijn (3)
Mijn vrouw kocht op de vlooienmarkt wel eens een donkerblauw sweatshirt met lange mouwen of iets dergelijks voor mij. Wat ik amusant vond en waar ik verder niet zo goed wist wat ik ermee moest, ik stopte de rommel voorlopig in een kast, ik had toen nog een kast.
Ik was net de muren in haar huisje, ik was een belangrijk deel in haar leven dat zij graag op haar manier wilde behangen, en tot op zekere hoogte vond ik dat ook goed. Zij praatte ook wel eens over cholesterol, of ik niet misschien teveel cholesterol, dat ik beter minder melk zou kunnen, ik was toen een product dat nog lang mee moest gaan. Ik liet het onderzoeken, mijn cholesterolwaarden waren, dat mag ik hier bekennen, in het verleden uitstekend, er was niets mis met cholesterol en mij. Maar ondanks mijn uitstekende cholesterolwaarden is mijn vrouw dan toch mysterieus verdwenen.
Zij heeft bijna niets achtergelaten, niet eens een soa. Dat heb ik toen nog uit laten zoeken, je zoekt dan toch wanhopig naar wat laatste resten van verbondenheid.

Ceremonie (4)
Het was een prachtige locatie, Amsterdam-Noord, haar huisje, haar slaapkamer. Iedereen die er moest zijn die was er ook. Wij droegen allemaal heel perfect geen kleren. Het was midden in de nacht. Wij zaten op exact de juiste manier in haar bed toen zij mij ernstig aankeek en mij vroeg of ik haar man wou zijn. Ik ben een meester van de twijfel en de relativering maar er ontbrak toen bij mij van alles. Ik had geen twijfel over haar, geen twijfel over mij, geen twijfel over ons. Ik zei ‘ja’ zonder de minste aarzeling , er was niets aan te doen, het klopte, dan maar gelukkig. Zo werden wij dus man en vrouw, dat was de ceremonie.
Misschien hadden wij ook weer ontbonden kunnen worden, maar verdwijnen is geen ceremonie.

Consumptie (5)
Mijn vrouw was trouwens niet de enige vrouw in mijn leven.  Ik had bv ook een eerste vriendin die niet kon snappen dat ik het wel jammer maar niet erg vond toen zij het weer uitmaakte, het zoenen was wel leuk, maar ja. Ik had iets met een groepsleidster die ik onvoldoende houvast kon bieden. Ik had iets met een vrouw die mij verzoende met mijn lichaam. Ik had ook een langere relatie om eens te leren functioneren.

En ook na mijn vrouw was er nog iets, eerst een scharrel om te zien of ik nog steeds ook een persoon kon zijn, daarna nog een vriendin die wel jaloers bleef op mijn vrouw, ook al had ik haar verstopt, ergens tussen oude sokken. Maar nu mijn vriendin dan begrijpelijk vertrokken is ben ik wie ik ben, een weduwnaar, een steeds meer tevreden weduwnaar. Ik heb een vrouw, daar ben ik dankbaar voor, dat is geen kwestie van beschikbaarheid. Consumptie is niet alles.