papieren helden

Heel gevoelig zijn wij in het donker. Dan knijpen wij onze billen bij elkaar en luisteren we naar wat ons verteld wordt. De hele dag werd er al iets verteld aan ons maar pas als het donker is, dan kunnen we ook luisteren. Als er licht is dan kijken wij en als het donker is dan luisteren wij. Als het donker is en stil dan verwerken wij wat we hebben gehoord en gezien. Maar dat gebeurt niet vaak. Dus leven wij steeds met veel onverwerkte indrukken.

We hebben allemaal een aantal benen en vleugeltjes. Wij kleven dicht op elkaar en daarom kunnen we nooit goed zien van wie welke beentjes en vleugeltjes zijn. Soms probeert eentje van ons om te gaan vliegen maar dat lukt dan nooit omdat er altijd wel ergens iets verstrengeld is. Wij proberen ook wel eens om gezamenlijk te vliegen maar ook dat wil maar niet lukken. Dus zitten we daar maar te fladderen met onze vleugeltjes.

Wij voeden ons met wat wij vinden tussen onze beentjes, wat foezelige kruimels en wat schilfers van vleugeltjes. De voortplanting gebeurt vanzelf, dan groeit er weer een nieuw klein rompje uit een vleugeltje, floep.

Éen keer raakten wij in water verzeild. De meesten van ons leken goed onder water te kunnen ademen, maar sommigen ook niet. En toen het water weer verdwenen was zaten we dus ook nog opgescheept met een aantal dode vleugeltjes en beentjes.

Waarom zijn we er en waarvoor dienen we en zou er ergens in het heelal nog iets heel anders zijn dan wij? Het heelal is groot en de sterren zijn gescheiden van elkaar. Hoe moeten wij nou verder als wij niets van het waarheen begrijpen?

Gelukkig komen we maar zelden aan deze vragen toe, we hebben het al druk met luisteren en kijken, het is maar zelden stil en donker tegelijk.