papieren helden

We wonen in een hotel. We hebben allemaal onze eigen kamer maar soms raken we wat in de war en proberen we te slapen in elkaars bed of wisselen we van sleutels of vinden we ineens iemand cello spelend in onze kamer in de avond. We spelen bingo in de hal beneden en wanneer dat klaar is krijgen we als toetje een doosje met bonbons. Een heel doosje per persoon, en ik zeg tegen mijn vader dat we als mensen wel erg snel wennen aan vieze en ongezonde dingen en dat we als we sterk zijn eigenlijk dit doosje weg moesten gooien. Ik neem een hap en leg het doosje terug op tafel. Het is toch gek hoe we hier zo terecht gekomen zijn. We waren als gezin weer samen thuis. Steeds meer mensen vielen uit. Ze waren moe geworden en hadden tegen hun baas gezegd: ‘Ik ga naar huis, ik ben moe.’ En ze waren nooit meer teruggekomen omdat ze zo moe waren. Daarmee werden een hoop banen niet meer vervuld. De winkeliers hadden geen motivatie meer, de kantoormedewerkers dachten ammahoela ik val om, de verplegers sliepen alleen nog maar en waren niet meer wakker te krijgen. En wij hingen hier in huis rond. We hadden veel dvd's en mijn vader opperde nog om de muren te verven maar mijn moeder zei: ‘Nee joh, daar ben je toch veelste moe voor.’ Ik ging liggend op een bed boeken lezen over kunstenaars van vroeger. En ik vond het heel interessant om te lezen dat sommige van die talentvolle en eerlijke mensen toch blij waren dat ze voor hun dictator konden gaan werken, ook al moesten ze daarvoor hun kunst en authenticiteit verloochenen. Dat is dan dus wat een crisis doet, dacht ik, en ik zag voor me hoe mensen hun huis uit vluchtten en ik realiseerde mij ineens dat daar allerlei suffige ongelukjes bij komen kijken, zoals iemand die zijn voet niet goed in zijn schoen krijgt tijdens het rennen omdat hij nog op zijn sokken was toen de anderen eraan kwamen, en daardoor achterop raakt en gepakt wordt. Hoe ontzettend treurig dat is omdat er niets heldhaftigs aan is. En hoe de rest door rent en dan samen in een leegstaand hotel intrekt en er daar maar het beste van maakt.